22 Νοε 2007

Η Εναλλακτική Πρόταση.

Τροποποιείται το σύνταγμα και τα κόμματα με τη μορφή που έχουν σήμερα καταργούνται.

Η Ελλάδα διαιρείται σε 300 γεωγραφικά καθορισμένες εκλογικές Περιφέρειες.

Ο εκλογικός νόμος προβλέπει τη συμμετοχή ίσου αριθμού Ανδρών και Γυναικών στα εκλογικά ψηφοδέλτια.

Κάθε 5 χρόνια διεξάγονται εθνικές εκλογές για την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας, απευθείας από το λαό. Υποψήφιος μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης.

Ταυτόχρονα γίνονται εκλογές σε κάθε περιφέρεια της χώρας για την εκλογή του αντιπροσώπου της περιφέρειας στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Υποψήφιοι μπορεί να είναι όλοι οι Έλληνες πολίτες, με την προϋπόθεση να είναι μόνιμοι κάτοικοι της περιφέρειας στην οποία θέτουν υποψηφιότητα.

Μετά το σχηματισμό του, το Εθνικό Κοινοβούλιο εκλέγει με ψηφοφορία το Υπουργικό Συμβούλιο (20 άτομα) και το Πρωθυπουργό.

Υποψήφιοι είναι και οι 300 εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των περιφερειών του Εθνικού Κοινοβουλίου, με την προϋπόθεση πως στη μυστική ψηφοφορία που ακολουθεί, ο κάθε αντιπρόσωπος, ψηφίζει υποχρεωτικά εκτός από τον εαυτό του, άλλους 20 διαφορετικούς συναδέλφους του.

Ο αντιπρόσωπος της περιφέρειας που θα συγκεντρώσει τους περισσότερους ψήφους στη μυστική ψηφοφορία των 300, εκλέγεται Πρωθυπουργός. Οι 20 πρώτοι σε ψήφους περιφερειακοί αντιπρόσωποι συγκροτούν το Υπουργικό Συμβούλιο.

Η Κυβέρνηση έχει την πλήρη ευθύνη και τη καθολική αρμοδιότητα για τη στελέχωση των υπηρεσιών του Κράτους και τη διαχείριση των ζητημάτων του Έθνους.

Ο έλεγχος της Κυβέρνησης, γίνεται από τους υπόλοιπους 279 αντιπρόσωπους του Εθνικού Κοινοβουλίου και από το Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Η Κυβέρνηση παύει να ασκεί τα καθήκοντά της: a) αν σε σχετική συνεδρίαση του Εθνικού Κοινοβουλίου 186 περιφερειακοί αντιπρόσωποι ψηφίσουν εναντίον της, ανεξάρτητα από τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, b) αν σε σχετική συνεδρίαση του Εθνικού Κοινοβουλίου 150 περιφερειακοί αντιπρόσωποι ψηφίσουν εναντίον της, με τη σύμφωνη γνώμη του Προέδρου της Δημοκρατίας, c) αν συμπληρωθούν 5 χρόνια συνεχούς κυβερνητικής θητείας.

Σε κάθε περίπτωση το εκλογικό σύστημα που μελλοντικά θα υιοθετηθεί, έχει άμεση σχέση με τη ποιότητα της δημοκρατίας μας και είναι ζήτημα που αφορά όλους.
Πιστεύω πως πρέπει να έχουμε άποψη, να τη καταθέτουμε και να διεκδικούμε με πάθος τη συμμετοχή μας στις αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον μας.

Διευκρινήσεις (1):

Tα κόμματα μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν ως φορείς πολιτικής σκέψης και κοινωνικής προσφοράς. Μπορούν έχουν συγκεκριμένο ιδεολογικό προφίλ, να καταθέτουν απόψεις, γνώμες, λύσεις. Μπορούν επίσης να προτείνουν υποψηφίους. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν υποψηφίους. Δικαίωμα υποβολής υποψηφιότητας πρέπει να έχουν όλοι οι έλληνες πολίτες με την προϋπόθεση να είναι μόνιμοι κάτοικοι της εκλογικής τους περιφέρειας. Την αρτιότητα της κάθε υποψηφιότητας την κρίνει ο Ελληνικός λαός και κανένας άλλος. Την επικυρώνει με τη ψήφο του ή την απορρίπτει με την αδιαφορία του.

Ο διοικητικός ανασχηματισμός που σήμερα προτείνεται (ενοποίηση περιφερειών), η μπανανόφλουδα του Β’ Καποδίστρια, δεν είναι τίποτε άλλο από προσπάθειες θανάτωσης της περιφερειακής πολιτικής και προοπτικής. Ο στόχος δεν είναι άλλος από τον αποκλειστικό έλεγχο του 4ΚΠΣ από τη κεντρική διοίκηση και κατ΄επέκταση από τα διαπλεκόμενα. Άλλωστε παρόλο που γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για το θέμα, κανένας δεν προτείνει την αναγκαιότητα αλλαγής του θεσμού του περιφερειάρχη από διορισμένο κρατικό υπάλληλο σε αιρετό πρόσωπο.

Η πρόταση των 300 γεωγραφικά καθορισμένων περιφερειών είναι ένα σύστημα που:

1.αποτρέπει την παρακμή της περιφερειακής πολιτικής
2.ενισχύει τη λαϊκή συμμετοχή
3.καταργεί παροχυμένες αντιλήψεις περί πολιτικής
4.δίδει διέξοδο στους πολιτικούς για να εκφραστούν
5.εξαφανίζει του πολιτικάντηδες και τις εξαρτήσεις
6.αναβαθμίζει το πολιτικό μας σύστημα και τη δημοκρατία μας

Είναι ένα σύστημα που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αξιολογηθεί και να κριθεί με όρους και επιχειρήματα τηλεοπτικής φρασεολογίας υπό τη μορφή αντιδικίας. Είναι ένα σύστημα που ενεργοποιεί όλους τους Έλληνες και που μας θέτει όλους προ των ευθυνών μας.

H παραπάνω πρόταση δεν είναι τίποτε άλλο από τον ορισμό της συμμετοχικής δημοκρατίας με τους όρους και τις δυνατότητες του σήμερα, σε μια προσπάθεια ωριμάζοντας πολιτικά, να καταφέρουμε να επιτύχουμε το στόχο της αυτοργάνωσης, περνώντας από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Διευκρινήσεις (2):

…αποτρέπει την παρακμή της περιφερειακής πολιτικής…

Δεδομένου ότι η επαφή πολίτη – πολιτικού γίνεται στενότερη, ο πολίτης θα συμμετέχει στη διαμόρφωση των προτάσεων που θα καταθέτει ο πολιτικός στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Σε συνδυασμό με το γεγονός πως σε ένα τέτοιο σύστημα, τους υποψηφίους κάθε εκλογικής περιφέρειας ουσιαστικά θα τους προτείνει η ίδια η κοινωνία, απαντάμε και στην απορία πως ενισχύεται η λαϊκή συμμετοχή.

…ξεπερασμένες αντιλήψεις περί πολιτικής…

Το χρίσμα για την κάθε υποψηφιότητα το δίδει η κοινωνία, με ότι αυτό συνεπάγεται… (οικογενειοκρατία, εμπορευματοποίηση της πολιτικής, παρεμβάσεις μη θεσμικές κλπ.).
Αποσυνδέεται η λειτουργία της κυβέρνησης από τις λειτουργίες της βουλής με ταυτόχρονη ενίσχυση του ελέγχου του κυβερνητικού έργου, (εκτός από το υπουργικό συμβούλιο, αντιπολίτευση ασκεί ολόκληρο το εθνικό κοινοβούλιο). Η κυβέρνηση αποκτά μεγαλύτερη ευελιξία στη διαμόρφωση και την εκτέλεση της κυβερνητικής πολιτικής, χωρίς να έχει το δικαίωμα της ασυδοσίας.
Ενισχύεται ο ρόλος του προέδρου της δημοκρατίας, χωρίς να του δίδεται η δυνατότητα θεσμικής παρεμβολής στη χάραξη της κυβερνητικής πολιτικής.
Ενισχύεται η κυβερνητική σταθερότητα με την αλλαγή των κυβερνήσεων κάθε 5 χρόνια και με τη θεσμοθέτηση της διαφωνίας των 2/3 από το σύνολο των εκλεγμένων περιφερειακών αντιπροσώπων για τη διάλυση του κοινοβουλίου. Μειώνονται δραματικά τα λειτουργικά κόστη άσκησης πολιτικής σε όλα τα επίπεδα.

…δίδει διέξοδο στους πολιτικούς να εκφραστούν…

Η εκλογή των υποψηφίων παύει να εξαρτάται από κομματικές επετηρίδες και εσωτερικούς κανονισμούς ‘’δεοντολογίας’’. Η συμπεριφορά και η προσφορά του κάθε εκλεγμένου αντιπροσώπου, κρίνεται απευθείας από το λαό και κατ’ επέκταση από τους συναδέλφους του συνολικά. Μειώνεται η ικανότητα παρεμβολής του παρασκηνίου στις εκλογικές διεργασίες.

…εξαφανίζει τους πολιτικάντηδες…

Σε αυτό το σύστημα μπορούν να επιβιώσουν μόνο οι ικανοί και υπεύθυνοι πολιτικοί.

…αναβαθμίζει το πολιτικό μας σύστημα…

Η Δημοκρατία μας γίνεται αμεσότερη. Το ενδιαφέρον για τη πολιτική των Ελλήνων πολλαπλασιάζεται. Οι τελικές αποφάσεις σε κυβερνητικό επίπεδο αποκτούν πραγματική δυναμική και ευρύτερη αποδοχή. Οι νόμοι που ψηφίζονται εφαρμόζονται (κυρίως λόγω συναισθηματικών αυτοματισμών που γεννά η δυνατότητα της συμμετοχής…).

20 Νοε 2007

Νέος Εκλογικός Νόμος.

Στο παρελθόν σε σχετική συζήτηση σε forum του filosofia.gr είχε κατατεθεί (από Bugman) η παρακάτω άποψη:

Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τα κόμματα. Αυτά λειτουργούν στο πλαίσιο που βρήκαν. Ας αλλάξουμε το πλαίσιο με τρόπο ώστε να διαχωρίσουμε τη κυβέρνηση από την βουλή....ώστε η κυβέρνηση να υλοποιεί τις επιταγές της βουλής, χωρίς να την ελέγχει. Τα κόμματα θα έχουν νόημα αλλά να μπει ρήτρα ώστε κανένα κόμμα να μην μπορεί να έχει παραπάνω από ένα 10%. Σε περίπτωση που κάποιο κόμμα έχει παραπάνω τότε θα διαιρείται εντός της βουλής σε μικρότερα μέρη "ακτίνες" ώστε να υπάρχουν τουλάχιστον δέκα...."ακτίνες". Οι διαιρέσεις θα γίνονται αφού οριστεί ένας πρωθυπουργός με φανερές προτάσεις...."προτείνω τον τάδε"! Με δέκα "ακτίνες" κάθε ιδέα θα έχει δέκα διαφορετικές παρουσιάσεις..(ένας από κάθε ακτίνα θα έχει δικαίωμα να μιλάει και θα το ορίζει ο αρχηγός ακτίνας, ο οποίος και θα αλλάζει κάθε δέκα μέρες με λαχνό...εξαιρούμενους αυτούς που ήδη έγιναν αρχηγοί, κάθε 300 μέρες θα ξαναξεκιναέι η διαδικασία). Η απόφαση που τελικά θα παρθεί...με φανερή πλειοψηφία (δεν θα είναι υποχεωμένος ένας βουλευτής μια ακτίνας να ψηφίσει την άποψη της ακτίνας του, γι΄αυτό γίνεται και η ψηφοφορία). Εννοείται πως εκτός από μια βουλή 300 βουλευτών θα έχουμε και δέκα μικρότερα συμβούλια προπαρασκευής ακτίνων. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί δεν θα είναι και βουλευτές ταυτόχρονα...και αν η βουλή εκλέξει πρωθυπουργό βουλευτή τότε αυτός θα παραδόσει τη θέση του στον επόμενο επιλαχόντα...Το ίδιο θα κάνουν και οι υπουργοί που θα ορίσει ο πρωθυπουργός αν είναι βουλευτές....


Με το σύστημα των δέκα ακτίνων...αριστεροί..δεξιοί και κεντρώοι θα πάψουν να υπάρχουν....Με δέκα διαφορετικές γνώμες...θα έχουμε μπουκέτο απόψεων...Με το να μην υπάρχει "κομματική πειθαρχεία", λόγω της αναγκαστικής κατάταξης σε ακτίνες.΄

Π.χ. Καραμανλής και Παπανδρέου σε μια ακτίνα που έχει αρχηγό τη Παπαρήγα....Τέλειο........

Επίσης επειδή η κυβέρνηση δεν θα είναι σχηματισμένη από βουλευτές...δεν θα έχει βουλευτική ασυλία! Οι υπουργοί (όπως και ο πρωθυπουργός) όμως θα έχουν το δικαίωμα να ορίζουν τους άνθρωπούς τους στο υποργείο τους...και θα μπορούν να παύσουν από την εργασία όποιον θέλουν χωρίς να δώσουν το λόγο ...εφόσον παίζουν το κεφάλι τους ανά πάσα στιγμή.

Στην ίδια συζήτηση ο υποφαινόμενος είχε προτείνει:

Ας υποθέσουμε πως σε κάθε εκλογική περιφέρεια, οι πολίτες μη λαμβάνοντας υπόψη τους τις επιλογές των κομμάτων, αποφασίζουν να επιλέξουν άτομο να τους εκπροσωπήσει, μέσα από μια ομάδα υποψηφίων που η ίδια η τοπική κοινωνία έχει ορίσει.

Τότε, θα έχουμε στη Βουλή 300 άτομα, άγνωστα μεταξύ τους, που το καθένα θα εκπροσωπεί την περιφέρειά του. Με εσωτερική ψηφοφορία, οι 300 αυτοί βουλευτές θα επιλέγουν 20 άτομα τα οποία θα αποτελούν την Κυβέρνηση του Ελληνικού Κράτους, για τα επόμενα 4 χρόνια. Οι 280 βουλευτές που απομένουν θα ασκούν συνεχώς αντιπολίτευση στη Κυβέρνηση. Για να διαλυθεί η Κυβέρνηση θα πρέπει 141 βουλευτές να άρουν την εμπιστοσύνη τους, με τη σύμφωνη γνώμη του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση θα μπορεί επίσης να διαλυθεί, αν άρουν την εμπιστοσύνη τους 165 βουλευτές, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θεωρούμε πως εκλέγεται απευθείας από το λαό κάθε 5 χρόνια και τα υπόλοιπα καθήκοντά του παραμένουν ως έχουν σήμερα.



Κάποιοι παράλληλα πιστεύουν πως:

Ο εκλογικός νόμος πρέπει να προβλέπει συμμετοχή ίσου αριθμού Ανδρών και Γυναικών στα ψηφοδέλτια των πολιτικών κομμάτων. Τα κόμματα που δεν θα τηρούν την εν λόγω αριθμητική σχέση στα ψηφοδέλτια τους, θα πρέπει να το πληρώνουν με αποκοπή σοβαρού μέρους από την σχετική κρατική χορηγία που προβλέπει για το κάθε κόμμα ο εκλογικός νόμος.



Ψύχραιμες φωνές διατυπώνουν θέσεις όπως:

Με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, σε μια Βουλή με 5 κόμματα, ακόμα και αν το πρώτο κόμμα φτάσει στο 44%, δεν θα κερδίσει περισσότερες από 156 έδρες.

O ισχύων εκλογικός νόμος ευνοεί τις συνεργασίες.

Στόχος της αλλαγής που προτείνει ν ΝΔ είναι να εμποδίσουν τις συνεργασίες και να εκλέξουν πάνω από 160 βουλευτές.

Στο ΠΑΣΟΚ προτείνουν την εφαρμογή του γερμανικού συστήματος.

Το γερμανικό εκλογικό σύστημα είναι απόλυτα αναλογικό, αν η λίστα δεν διατίθεται για εκλογή άλλης κατηγορίας βουλευτών (επικρατείας), αλλά για να διασφαλίσει την απόλυτη αναλογικότητα του συστήματος. Φυσικά δεν νοείται πως η αναλογικότητα του συστήματος εξαντλείται στις 100 έδρες της λίστας, διότι αυτό θα σήμαινε ότι τα μικρά κόμματα, τα οποία δύσκολα επιβιώνουν στις μονοεδρικές περιφέρειες, θα καταλαμβάνουν γύρω στο 35% των όσων δικαιούνται.

Ο ισχύων εκλογικός νόμος είναι δημοκρατικός και αποτελεσματικός.

Δημοκρατικός, γιατί θεσμοθετούνται οι συνεργασίες, με αποτέλεσμα να επιβιώνουν μικρά κόμματα, να αναδεικνύονται νέες πολιτικές δυνάμεις και να ευνοείται η είσοδος στη Βουλή περισσοτέρων κομμάτων. Αποτελεσματικός, γιατί διασφαλίζει την κοινωνική σταθερότητα με την ενίσχυση του πρώτου κόμματος με 40 έδρες.

Σχετικά με τον προηγούμενο του 1990:

- είναι αναλογικότερος γιατί κατανέμει αναλογικά το 90% περίπου των εδρών, ενώ ο προηγούμενος το 70%

- καταργεί τη διαδικασία εξομάλυνσης, ουσιαστικά διαδικασία ανωμαλίας, γιατί αφαιρεί έδρες από βουλευτές που έχουν εκλεγεί

- ανοίγει το δρόμο σε συνεργασίες κομμάτων, γιατί καταργεί την αντιδημοκρατική, αντισυνταγματική και προσβλητική για το λαό διάταξη του προηγούμενου νόμου, ο οποίος τις απέκλειε.

Οι συνεργασίες ευνοούν διπλά τα μικρά κόμματα αν οι συνεργαζόμενες δυνάμεις αναδειχθούν πρώτο κόμμα, γιατί, εκτός από την είσοδό τους στη Βουλή ανεξάρτητα με το ποσοστό που διαθέτουν, καταλαμβάνουν πολύ περισσότερες έδρες συμμετέχοντας στην κατανομή των 40 εδρών, το πριμ δηλαδή του πρώτου κόμματος. Αν δηλαδή υπολογίζεται η δύναμη του συνεργαζόμενου μικρού κόμματος στο 3,2%, δεν θα κατακτήσει 8 έδρες, αλλά γύρω στις 14.

Είναι καιρός να δούμε και στην Ελλάδα πολυκομματικές κυβερνήσεις, είναι αναγκαίο για τη δημοκρατία να διευρυνθεί η πολιτική βάση της εξουσίας.

Ο μύθος της απλής αναλογικής

Το εκλογικό σύστημα αποτελεί απαραίτητο «εργαλείο» για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η ομαλή πορεία και η διασφάλιση των θεσμών, θα πρέπει να ιεραρχούνται ως πρώτοι από τους στόχους που θα επιτυγχάνονται με την εφαρμογή ενός εκλογικού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση, ο πολίτης δεν ψηφίζει απλώς για να καταγραφούν οι δυνάμεις των κομμάτων, ψηφίζει για να κυβερνηθεί, για να αναδείξει αυτούς που θα τον κυβερνήσουν. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι όσοι υπεραμύνονται της απλής αναλογικής, ως του μόνου δίκαιου των συστημάτων, έχουν μιαν αποσπασματική προσέγγιση στο πολυσύνθετο θέμα επιλογής του καταλληλότερου συστήματος. Υπάρχουν πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι ζητούν επίμονα την απλή αναλογική, επικαλούμενοι κρίση της πολιτικής, χωρίς να ξεκαθαρίζουν όμως ποια θέματα της κρίσης θα αντιμετωπίσει η απλή αναλογική. Είναι αδιανόητο να υποβαθμίζονται τα θέματα της κρίσης από πολιτικά, σε διαδικαστικά. Επικαλούνται κρίση της πολιτικής και το ερώτημα δεν είναι ποια κρίση θα λύσει, αλλά ποια θα δημιουργήσει, αφού σε περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού κυβερνητικού σχήματος θα οδηγηθούμε σε λύσεις ανάγκης, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Το αίτημα όμως για απλή αναλογική, έχει νόημα όταν εκφράζει ταυτόχρονα και αίτημα συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας, τη διεκδίκηση δηλαδή του μέρους της εξουσίας που αναλογεί σε κάθε πολιτικό σχηματισμό. Αυτό σημαίνει πως απαραίτητη προϋπόθεση είναι η υποχρέωση αυτών που τη ζητούν να συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, τα κόμματα που ζητούν επίμονα την απλή αναλογική δεν διεκδικούν συμμετοχή στη διακυβέρνηση και δηλώνουν πως δεν πρόκειται ποτέ να συνεργαστούν με τα δυο μεγάλα κόμματα, τα οποία εκφράζουν το 85% του λαού.

Ο Συνασπισμός δηλώνει (Ελευθεροτυπία 27/9/2003) ότι «δεν συνεργάζεται σε επίπεδο σχηματισμού κυβέρνησης, αλλά είναι δυνατόν να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης, ψήφο ανοχής, υπό ορισμένες προϋποθέσεις και ορισμένους όρους». Αυτό σημαίνει κυβέρνηση «υπό κηδεμονίαν» κυβέρνηση όμηρος. Το έχουμε παρακολουθήσει αυτό παλιότερα στην Ιταλία, όταν ο κάθε Σπαντολίνι με τους 5 βουλευτές γκρέμιζε κυβερνήσεις, μέχρι που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την απλή αναλογική.

Τα κόμματα που ζητούν από το λαό να τα ψηφίσει, αλλά αρνούνται κυβερνητική προοπτική, κοροϊδεύουν τους ψηφοφόρους τους, αυτοκαταργούνται. Δεν μπορείς να διαχειρίζεσαι το εκλογικό σου ποσοστό ανεύθυνα και να αρνείσαι συμμετοχή στη διακυβέρνηση της χώρας. Η δημοκρατία δε λειτουργεί και δεν εξαντλείται με την ψήφιση της απλής αναλογικής.

Μονοεδρικές περιφέρειες και πλειοψηφικό

Όλα τα εκλογικά συστήματα έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Αναμφίβολα όμως, το δικαιότερο είναι αυτό του ισχυρού μέσου όρου (μέθοδος D’ Hondt), ενώ το δημοκρατικότερο είναι το πλειοψηφικό σε μονοεδρικές περιφέρειες και με απόλυτη πλειοψηφία, η οποία, αν χρειαστεί, εξασφαλίζεται σε δυο γύρους. Αποτελεί παραλλαγή του αγγλικού εκλογικού συστήματος, όπως το τροποποίησαν οι Γάλλοι.

Αν το εκλογικό σύστημα επηρεάζει το εκλογικό σώμα, η απάντηση είναι η μονοεδρική περιφέρεια». Το μονοεδρικό σύστημα είναι το δημοκρατικότερο, γιατί εκφράζει στην πλειοψηφία τη βούληση των πολιτών της περιφέρειας. Ο ρόλος των αντιπροσώπων, γίνεται περισσότερο διακριτός και υπεύθυνος. Στην επιλογή των υποψηφίων, σημαντικό ρόλο, μεγαλύτερο και της κομματικής αναφοράς, παίζει η προσωπικότητα και η πολιτική ικανότητα, έτσι ώστε στα πλαίσια αυτού του συστήματος να επιβιώνουν οι ικανοί.

Το σύστημα της μονοεδρικής περιφέρειας συμβάλλει στην εξυγίανση της πολιτικής ζωής. «Διασφαλίζει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη εκδοχή ότι η επιρροή των οικονομικών συμφερόντων στην εκλογή θα είναι η μικρότερη δυνατή, γιατί σε μια τέτοια εκλογή σημασία έχει η προσωπική επαφή του υποψήφιου με τους ψηφοφόρους και όχι η πολυδάπανη επιρροή του προεκλογικού υλικού και των ΜΜΕ, που αποτελεί τη ρίζα της σημερινής εξάρτησης του υποψηφίου από τα διαπλεκόμενα».

Στις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος καταγράφονται και οι αδυναμίες του εκλογικού συστήματος και ιδιαίτερα οι πολυεδρικές περιφέρειες και η σταυροδοσία. Το πλειοψηφικό σε μονοεδρικές περιφέρειες, απαντά στο μεγάλο και κρίσιμο θέμα της ενδοκομματικής «αλληλοσφαγής». Πρόβλημα πολιτικής και ηθικής τάξης οι συγκρούσεις ανάμεσα στους υποψήφιους του ίδιου συνδυασμού κάθε περιφέρειας. Η εχθρότητα που αναπτύσσεται, υπονομεύει την κομματική συνοχή και ευτελίζει το λειτούργημα της πολιτικής. Ο κόσμος παρακολουθεί και διαπιστώνει μια σκληρή αντιπαράθεση μεταξύ των υποψηφίων του ίδιου κόμματος σε προσωπική βάση και όχι μεταξύ των αντιπάλων σε πολιτική βάση. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η μονοεδρική εκπροσώπηση θα ανανέωνε το ενδιαφέρον του κόσμου για την πολιτική και τους εκπροσώπους της, θα εξυγίαινε τις σχέσεις πολιτικής και πολιτικού και θα καταργούσε την κατηγορία των «πολιτευτών». Η μονοεδρική περιφέρεια αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο αναβάθμισης του βουλευτή.

Μεικτό σύστημα

Προτείνεται από πολλούς το μεικτό σύστημα, ένα μέρος δηλαδή των βουλευτών (100) να εκλέγεται με λίστα και οι υπόλοιποι με πλειοψηφικό σε μονοεδρικές περιφέρειες. Η λίστα, μπορεί να διασφαλίσει την αναλογικότητα του συστήματος, σε όποιο βαθμό αυτή οριστεί. Απορρίπτεται όμως την εθνική λίστα, την οποία και δεν πρόκειται να δεχτεί η περιφέρεια, γιατί θα χάσει το 25-30% των εδρών της. Η περιφερειακή λίστα έχει νόημα κι αυτό γιατί θα πρέπει όλοι οι βουλευτές να έχουν περιφέρεια αναφοράς και ευθύνης.

Σε κάθε περίπτωση το εκλογικό σύστημα που θα υιοθετηθεί έχει άμεση σχέση με τη ποιότητα της δημοκρατίας μας και είναι ζήτημα που αφορά όλους.
Πιστεύω πως πρέπει να έχουμε άποψη, να τη καταθέτουμε και να διεκδικούμε με πάθος τη συμμετοχή μας στις αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον μας.

3 Νοε 2007

Η χλωμή μπλε κουκίδα.

Η Pale Blue Dot είναι ο τίτλος ενός βιβλίου του διάσημου Carl Sagan. Ως χλωμή μπλε κουκίδα αναφέρει ο μεγάλος συγγραφέας και επιστήμονας τη γη μας, έτσι όπως αποκαλύφθηκε στο φακό του διαστημοπλοίου Voyager I το 1990.

Το Voyager I, έχοντας ολοκληρώσει την αρχική αποστολή του συνέχιζε ασταμάτητο το ταξίδι του στο αχανές σύμπαν. Με τις κατάλληλες εντολές, το Voyager έστρεψε τις κάμερές του προς τη γη και τη φωτογράφησε από τα άκρα του ηλιακού μας συστήματος δίνοντας μας μια μικρή, έστω, εικόνα της γη μας από δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά. Ο Carl Sagan δίνει μαθήματα ταπεινότητας στο βιβλίο του παρουσιάζοντας την κουκίδα όπου ζούμε και αναπνέουμε και καλώντας μας να αναλογιστούμε τη ματαιοδοξία των ανθρωπίνων διαφορών, των κοσμοθεωριών και πολλών άλλων -ων.

Τι με έκανε να σκεφτώ τη χλωμή μπλε κουκίδα; Μα τίποτε άλλο από μια φωτογραφία τραβηγμένη στα 30000 πόδια, ψηλά πάνω από την κουκίδα αυτή. Το βαθύ γαλάζιο του ουρανού παιχνιδίζει με το λευκό από τα σύννεφα χαμηλά, ενώ ψηλά καραδοκεί το μαύρο του διαστήματος.

Κάτω, δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν, αναπνέουν, εργάζονται, κοιμούνται, σκέφτονται, τσακώνονται για λίγες σπιθαμές μιας μικρής και χλωμής κουκίδας. Ψηλά το απέραντο, το απόλυτο, το σύμπαν και κάπου ξεχασμένη σε μια γωνιά του γαλαξία αυτή η μικρή, χλωμή μπλε κουκίδα…

PALE BLUE DOT

Εθνική συνδιάσκεψη ΠΑΣΟΚ.

Παρακολούθησα χθες τις ομιλίες των τριών υποψηφίων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Έχω να επισημάνω τα ακόλουθα:

Όταν ήρθαν οι ιεραπόστολοι, οι Αφρικανοί είχαν τη γη και οι ιεραπόστολοι κρατούσαν τη Βίβλο. Τους έμαθαν να προσεύχονται με τα μάτια κλειστά. Όταν τα άνοιξαν, εκείνοι είχαν τη γη κι αυτοί κρατούσαν τη Βίβλο.

Η ικανότητα του Βενιζέλου εξαντλείται στο ότι μπορεί να κάνει τον άνθρωπο που τον ακούει να σκέφτεται: "Αυτό ακριβώς πίστευα κι εγώ!".

Θυμίζω, πως δημαγωγία είναι η τέχνη να κατασκευάζεις ολόκληρα ψέματα, από μισές αλήθειες.

Σίγουρα οι διαβουλεύσεις χρειάζονται πολλούς. Η δράση όμως χρειάζεται μόνο έναν.

Οι υποψήφιοι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ πάντως, οφείλουν και πρέπει να θυμούνται ότι:

‘’Τους μεγάλους ηγέτες, ο λαός δεν ξέρει ότι υπάρχουν, τους μικρότερους ηγέτες, ο λαός τους αγαπά και του εγκωμιάζει, τους ακόμα μικρότερους, ο λαός τους φοβάται, τους ακόμα πιο μικρούς, ο λαός τους μισεί’’.