Οι τιμές βασικών καταναλωτικών αγαθών (περίπου 400 κωδικοί προϊόντων), αναμένεται να αυξηθούν εντός του ΙΑΝ 2008 εώς και 40%.
Καλώ όλους τους Έλληνες πολίτες να σταματήσουν να αγοράζουν προϊόντα από τα Super Market και τα λοιπά καταστήματα λιανικής, τουλάχιστον μέχρι το Πάσχα. Να περιορίσουν τις αγορές τους μόνο στα απολύτως απαραίτητα και γενικά σε πράγματα που έχουν σχέση με την επιβίωσή τους.
Όλοι όσοι συμφωνείται παρακαλώ διαδώστε αυτό το μήνυμα.
15 Δεκ 2007
Οι ''Καυτές πατάτες''..
Ασφαλιστικό: Ενοποίηση των ταμείων. Ένα ταμείο για όλους τους Έλληνες πολίτες. Θέσπιση κατώτατης βασικής σύνταξης για όλους τους Έλληνες (με τρέχουσες τιμές 2.000 ευρώ), ανεξάρτητα από το επάγγελμα που ασκούσαν, τη κοινωνική τους θέση κλπ. …
Ολυμπιακή: Aποπληρωμή των χρεών του δημοσίου προς την εταιρεία. Πώληση του 50% σε Έλληνα στρατηγικό επενδυτή με ταυτόχρονη εκχώρηση του management στον επενδυτή. Στη διαχείριση του 50% που θα κατέχει το δημόσιο, θα έχει λόγο μόνο το Υπουργείο Μεταφορών. Όλοι οι εποχικοί της εταιρείας πριν την μεταβίβαση, απολύονται. Το κράτος αναλαμβάνει την ευθύνη επανένταξής τους στην αγορά εργασίας σε εύλογο χρονικό διάστημα. Μέχρι να τους αποκαταστήσει, θα τους αποδίδει έσοδα ίσα με αυτά που απολάμβαναν από την Ολυμπιακή. Για τους μόνιμους υπαλλήλους, ο ιδιώτης επενδυτής να εγγυηθεί τη συνταξιοδότησή τους από την εταιρεία. Λαμβάνεται μέριμνα ώστε για κανέναν λόγο και με κανέναν τρόπο, να μην μπορεί το management της Εταιρεία να περιέλθει σε μη Έλληνα επιχειρηματία.
Παιδεία: Με συνταγματική ρύθμιση δίνεται η δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων τα οποία θα λειτουργούν κάτω από το ίδιο ακριβώς θεσμικό πλαίσιο που λειτουργούν και τα δημόσια (την εποπτεία να την έχει το υπουργείο παιδείας). Ποσοστό ίσο με το 20% των θέσεων στα ιδιωτικά πανεπιστήμια να καλύπτεται υποχρεωτικά από μη προνομιούχους Έλληνες (φοίτηση χωρίς δίδακτρα). Ταυτόχρονα αυξάνεται η χρηματοδότηση από το κράτος στα δημόσια πανεπιστήμια στο 8% του ΑΕΠ. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια να μην δύναται να χρηματοδοτούνται από το κράτος.
Μηδενισμός Δημόσιου Χρέους: Μηδενίζονται όλοι οι φόροι που πληρώνουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις σήμερα. Εξαφανίζεται το γραφειοκρατικό πρόβλημα ίδρυσης ιδιωτικής επιχείρησης. Μέχρι το μηδενισμό του δημοσίου ελλείμματος, όλες οι ιδιωτικές εταιρείες που έχουν έδρα στην Ελλάδα, να αποδίδουν στο κράτος το 25% τον καθαρών εσόδων τους, ανεξαρτήτου δυναμικότητας. Επιχειρηματίας ή ιδιώτης που διαπράττει το έγκλημα της φοροδιαφυγής, να φυλακίζεται με ελάχιστη ποινή 10 έτη. Η ιδιοκτησία της εταιρείας να περνά κατευθείαν στο δημόσιο. Πολιτική στήριξης των Ελληνικών προϊόντων και επιχειρήσεων.
Επανασχεδιασμός των αμυντικών δαπανών στο πεδίο εισαγωγής τεχνογνωσίας και όχι όπλων. Έμφαση στην άσκηση αποτελεσματικής εξωτερικής πολιτικής, αξιοποίηση του απόδημου Ελληνισμού, αναβάθμιση της διαπραγματευτικής θέσης της Ελλάδος στον άξονα: ‘’ αν δεν σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέτα’’! Με το μηδενισμό του χρέους, οι υποχρεώσεις των επιχειρήσεων προς το κράτος επανακαθορίζονται σε ποσοστό που να διατηρείται μηδενικό το δημόσιο έλλειμμα.
Ολυμπιακή: Aποπληρωμή των χρεών του δημοσίου προς την εταιρεία. Πώληση του 50% σε Έλληνα στρατηγικό επενδυτή με ταυτόχρονη εκχώρηση του management στον επενδυτή. Στη διαχείριση του 50% που θα κατέχει το δημόσιο, θα έχει λόγο μόνο το Υπουργείο Μεταφορών. Όλοι οι εποχικοί της εταιρείας πριν την μεταβίβαση, απολύονται. Το κράτος αναλαμβάνει την ευθύνη επανένταξής τους στην αγορά εργασίας σε εύλογο χρονικό διάστημα. Μέχρι να τους αποκαταστήσει, θα τους αποδίδει έσοδα ίσα με αυτά που απολάμβαναν από την Ολυμπιακή. Για τους μόνιμους υπαλλήλους, ο ιδιώτης επενδυτής να εγγυηθεί τη συνταξιοδότησή τους από την εταιρεία. Λαμβάνεται μέριμνα ώστε για κανέναν λόγο και με κανέναν τρόπο, να μην μπορεί το management της Εταιρεία να περιέλθει σε μη Έλληνα επιχειρηματία.
Παιδεία: Με συνταγματική ρύθμιση δίνεται η δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων τα οποία θα λειτουργούν κάτω από το ίδιο ακριβώς θεσμικό πλαίσιο που λειτουργούν και τα δημόσια (την εποπτεία να την έχει το υπουργείο παιδείας). Ποσοστό ίσο με το 20% των θέσεων στα ιδιωτικά πανεπιστήμια να καλύπτεται υποχρεωτικά από μη προνομιούχους Έλληνες (φοίτηση χωρίς δίδακτρα). Ταυτόχρονα αυξάνεται η χρηματοδότηση από το κράτος στα δημόσια πανεπιστήμια στο 8% του ΑΕΠ. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια να μην δύναται να χρηματοδοτούνται από το κράτος.
Μηδενισμός Δημόσιου Χρέους: Μηδενίζονται όλοι οι φόροι που πληρώνουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις σήμερα. Εξαφανίζεται το γραφειοκρατικό πρόβλημα ίδρυσης ιδιωτικής επιχείρησης. Μέχρι το μηδενισμό του δημοσίου ελλείμματος, όλες οι ιδιωτικές εταιρείες που έχουν έδρα στην Ελλάδα, να αποδίδουν στο κράτος το 25% τον καθαρών εσόδων τους, ανεξαρτήτου δυναμικότητας. Επιχειρηματίας ή ιδιώτης που διαπράττει το έγκλημα της φοροδιαφυγής, να φυλακίζεται με ελάχιστη ποινή 10 έτη. Η ιδιοκτησία της εταιρείας να περνά κατευθείαν στο δημόσιο. Πολιτική στήριξης των Ελληνικών προϊόντων και επιχειρήσεων.
Επανασχεδιασμός των αμυντικών δαπανών στο πεδίο εισαγωγής τεχνογνωσίας και όχι όπλων. Έμφαση στην άσκηση αποτελεσματικής εξωτερικής πολιτικής, αξιοποίηση του απόδημου Ελληνισμού, αναβάθμιση της διαπραγματευτικής θέσης της Ελλάδος στον άξονα: ‘’ αν δεν σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέτα’’! Με το μηδενισμό του χρέους, οι υποχρεώσεις των επιχειρήσεων προς το κράτος επανακαθορίζονται σε ποσοστό που να διατηρείται μηδενικό το δημόσιο έλλειμμα.
22 Νοε 2007
Η Εναλλακτική Πρόταση.
Τροποποιείται το σύνταγμα και τα κόμματα με τη μορφή που έχουν σήμερα καταργούνται.
Η Ελλάδα διαιρείται σε 300 γεωγραφικά καθορισμένες εκλογικές Περιφέρειες.
Ο εκλογικός νόμος προβλέπει τη συμμετοχή ίσου αριθμού Ανδρών και Γυναικών στα εκλογικά ψηφοδέλτια.
Κάθε 5 χρόνια διεξάγονται εθνικές εκλογές για την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας, απευθείας από το λαό. Υποψήφιος μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης.
Ταυτόχρονα γίνονται εκλογές σε κάθε περιφέρεια της χώρας για την εκλογή του αντιπροσώπου της περιφέρειας στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Υποψήφιοι μπορεί να είναι όλοι οι Έλληνες πολίτες, με την προϋπόθεση να είναι μόνιμοι κάτοικοι της περιφέρειας στην οποία θέτουν υποψηφιότητα.
Μετά το σχηματισμό του, το Εθνικό Κοινοβούλιο εκλέγει με ψηφοφορία το Υπουργικό Συμβούλιο (20 άτομα) και το Πρωθυπουργό.
Υποψήφιοι είναι και οι 300 εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των περιφερειών του Εθνικού Κοινοβουλίου, με την προϋπόθεση πως στη μυστική ψηφοφορία που ακολουθεί, ο κάθε αντιπρόσωπος, ψηφίζει υποχρεωτικά εκτός από τον εαυτό του, άλλους 20 διαφορετικούς συναδέλφους του.
Ο αντιπρόσωπος της περιφέρειας που θα συγκεντρώσει τους περισσότερους ψήφους στη μυστική ψηφοφορία των 300, εκλέγεται Πρωθυπουργός. Οι 20 πρώτοι σε ψήφους περιφερειακοί αντιπρόσωποι συγκροτούν το Υπουργικό Συμβούλιο.
Η Κυβέρνηση έχει την πλήρη ευθύνη και τη καθολική αρμοδιότητα για τη στελέχωση των υπηρεσιών του Κράτους και τη διαχείριση των ζητημάτων του Έθνους.
Ο έλεγχος της Κυβέρνησης, γίνεται από τους υπόλοιπους 279 αντιπρόσωπους του Εθνικού Κοινοβουλίου και από το Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Η Κυβέρνηση παύει να ασκεί τα καθήκοντά της: a) αν σε σχετική συνεδρίαση του Εθνικού Κοινοβουλίου 186 περιφερειακοί αντιπρόσωποι ψηφίσουν εναντίον της, ανεξάρτητα από τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, b) αν σε σχετική συνεδρίαση του Εθνικού Κοινοβουλίου 150 περιφερειακοί αντιπρόσωποι ψηφίσουν εναντίον της, με τη σύμφωνη γνώμη του Προέδρου της Δημοκρατίας, c) αν συμπληρωθούν 5 χρόνια συνεχούς κυβερνητικής θητείας.
Σε κάθε περίπτωση το εκλογικό σύστημα που μελλοντικά θα υιοθετηθεί, έχει άμεση σχέση με τη ποιότητα της δημοκρατίας μας και είναι ζήτημα που αφορά όλους.
Πιστεύω πως πρέπει να έχουμε άποψη, να τη καταθέτουμε και να διεκδικούμε με πάθος τη συμμετοχή μας στις αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον μας.
Διευκρινήσεις (1):
Tα κόμματα μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν ως φορείς πολιτικής σκέψης και κοινωνικής προσφοράς. Μπορούν έχουν συγκεκριμένο ιδεολογικό προφίλ, να καταθέτουν απόψεις, γνώμες, λύσεις. Μπορούν επίσης να προτείνουν υποψηφίους. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν υποψηφίους. Δικαίωμα υποβολής υποψηφιότητας πρέπει να έχουν όλοι οι έλληνες πολίτες με την προϋπόθεση να είναι μόνιμοι κάτοικοι της εκλογικής τους περιφέρειας. Την αρτιότητα της κάθε υποψηφιότητας την κρίνει ο Ελληνικός λαός και κανένας άλλος. Την επικυρώνει με τη ψήφο του ή την απορρίπτει με την αδιαφορία του.
Ο διοικητικός ανασχηματισμός που σήμερα προτείνεται (ενοποίηση περιφερειών), η μπανανόφλουδα του Β’ Καποδίστρια, δεν είναι τίποτε άλλο από προσπάθειες θανάτωσης της περιφερειακής πολιτικής και προοπτικής. Ο στόχος δεν είναι άλλος από τον αποκλειστικό έλεγχο του 4ΚΠΣ από τη κεντρική διοίκηση και κατ΄επέκταση από τα διαπλεκόμενα. Άλλωστε παρόλο που γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για το θέμα, κανένας δεν προτείνει την αναγκαιότητα αλλαγής του θεσμού του περιφερειάρχη από διορισμένο κρατικό υπάλληλο σε αιρετό πρόσωπο.
Η πρόταση των 300 γεωγραφικά καθορισμένων περιφερειών είναι ένα σύστημα που:
1.αποτρέπει την παρακμή της περιφερειακής πολιτικής
2.ενισχύει τη λαϊκή συμμετοχή
3.καταργεί παροχυμένες αντιλήψεις περί πολιτικής
4.δίδει διέξοδο στους πολιτικούς για να εκφραστούν
5.εξαφανίζει του πολιτικάντηδες και τις εξαρτήσεις
6.αναβαθμίζει το πολιτικό μας σύστημα και τη δημοκρατία μας
Είναι ένα σύστημα που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αξιολογηθεί και να κριθεί με όρους και επιχειρήματα τηλεοπτικής φρασεολογίας υπό τη μορφή αντιδικίας. Είναι ένα σύστημα που ενεργοποιεί όλους τους Έλληνες και που μας θέτει όλους προ των ευθυνών μας.
H παραπάνω πρόταση δεν είναι τίποτε άλλο από τον ορισμό της συμμετοχικής δημοκρατίας με τους όρους και τις δυνατότητες του σήμερα, σε μια προσπάθεια ωριμάζοντας πολιτικά, να καταφέρουμε να επιτύχουμε το στόχο της αυτοργάνωσης, περνώντας από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Διευκρινήσεις (2):
…αποτρέπει την παρακμή της περιφερειακής πολιτικής…
Δεδομένου ότι η επαφή πολίτη – πολιτικού γίνεται στενότερη, ο πολίτης θα συμμετέχει στη διαμόρφωση των προτάσεων που θα καταθέτει ο πολιτικός στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Σε συνδυασμό με το γεγονός πως σε ένα τέτοιο σύστημα, τους υποψηφίους κάθε εκλογικής περιφέρειας ουσιαστικά θα τους προτείνει η ίδια η κοινωνία, απαντάμε και στην απορία πως ενισχύεται η λαϊκή συμμετοχή.
…ξεπερασμένες αντιλήψεις περί πολιτικής…
Το χρίσμα για την κάθε υποψηφιότητα το δίδει η κοινωνία, με ότι αυτό συνεπάγεται… (οικογενειοκρατία, εμπορευματοποίηση της πολιτικής, παρεμβάσεις μη θεσμικές κλπ.).
Αποσυνδέεται η λειτουργία της κυβέρνησης από τις λειτουργίες της βουλής με ταυτόχρονη ενίσχυση του ελέγχου του κυβερνητικού έργου, (εκτός από το υπουργικό συμβούλιο, αντιπολίτευση ασκεί ολόκληρο το εθνικό κοινοβούλιο). Η κυβέρνηση αποκτά μεγαλύτερη ευελιξία στη διαμόρφωση και την εκτέλεση της κυβερνητικής πολιτικής, χωρίς να έχει το δικαίωμα της ασυδοσίας.
Ενισχύεται ο ρόλος του προέδρου της δημοκρατίας, χωρίς να του δίδεται η δυνατότητα θεσμικής παρεμβολής στη χάραξη της κυβερνητικής πολιτικής.
Ενισχύεται η κυβερνητική σταθερότητα με την αλλαγή των κυβερνήσεων κάθε 5 χρόνια και με τη θεσμοθέτηση της διαφωνίας των 2/3 από το σύνολο των εκλεγμένων περιφερειακών αντιπροσώπων για τη διάλυση του κοινοβουλίου. Μειώνονται δραματικά τα λειτουργικά κόστη άσκησης πολιτικής σε όλα τα επίπεδα.
…δίδει διέξοδο στους πολιτικούς να εκφραστούν…
Η εκλογή των υποψηφίων παύει να εξαρτάται από κομματικές επετηρίδες και εσωτερικούς κανονισμούς ‘’δεοντολογίας’’. Η συμπεριφορά και η προσφορά του κάθε εκλεγμένου αντιπροσώπου, κρίνεται απευθείας από το λαό και κατ’ επέκταση από τους συναδέλφους του συνολικά. Μειώνεται η ικανότητα παρεμβολής του παρασκηνίου στις εκλογικές διεργασίες.
…εξαφανίζει τους πολιτικάντηδες…
Σε αυτό το σύστημα μπορούν να επιβιώσουν μόνο οι ικανοί και υπεύθυνοι πολιτικοί.
…αναβαθμίζει το πολιτικό μας σύστημα…
Η Δημοκρατία μας γίνεται αμεσότερη. Το ενδιαφέρον για τη πολιτική των Ελλήνων πολλαπλασιάζεται. Οι τελικές αποφάσεις σε κυβερνητικό επίπεδο αποκτούν πραγματική δυναμική και ευρύτερη αποδοχή. Οι νόμοι που ψηφίζονται εφαρμόζονται (κυρίως λόγω συναισθηματικών αυτοματισμών που γεννά η δυνατότητα της συμμετοχής…).
Η Ελλάδα διαιρείται σε 300 γεωγραφικά καθορισμένες εκλογικές Περιφέρειες.
Ο εκλογικός νόμος προβλέπει τη συμμετοχή ίσου αριθμού Ανδρών και Γυναικών στα εκλογικά ψηφοδέλτια.
Κάθε 5 χρόνια διεξάγονται εθνικές εκλογές για την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας, απευθείας από το λαό. Υποψήφιος μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης.
Ταυτόχρονα γίνονται εκλογές σε κάθε περιφέρεια της χώρας για την εκλογή του αντιπροσώπου της περιφέρειας στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Υποψήφιοι μπορεί να είναι όλοι οι Έλληνες πολίτες, με την προϋπόθεση να είναι μόνιμοι κάτοικοι της περιφέρειας στην οποία θέτουν υποψηφιότητα.
Μετά το σχηματισμό του, το Εθνικό Κοινοβούλιο εκλέγει με ψηφοφορία το Υπουργικό Συμβούλιο (20 άτομα) και το Πρωθυπουργό.
Υποψήφιοι είναι και οι 300 εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των περιφερειών του Εθνικού Κοινοβουλίου, με την προϋπόθεση πως στη μυστική ψηφοφορία που ακολουθεί, ο κάθε αντιπρόσωπος, ψηφίζει υποχρεωτικά εκτός από τον εαυτό του, άλλους 20 διαφορετικούς συναδέλφους του.
Ο αντιπρόσωπος της περιφέρειας που θα συγκεντρώσει τους περισσότερους ψήφους στη μυστική ψηφοφορία των 300, εκλέγεται Πρωθυπουργός. Οι 20 πρώτοι σε ψήφους περιφερειακοί αντιπρόσωποι συγκροτούν το Υπουργικό Συμβούλιο.
Η Κυβέρνηση έχει την πλήρη ευθύνη και τη καθολική αρμοδιότητα για τη στελέχωση των υπηρεσιών του Κράτους και τη διαχείριση των ζητημάτων του Έθνους.
Ο έλεγχος της Κυβέρνησης, γίνεται από τους υπόλοιπους 279 αντιπρόσωπους του Εθνικού Κοινοβουλίου και από το Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Η Κυβέρνηση παύει να ασκεί τα καθήκοντά της: a) αν σε σχετική συνεδρίαση του Εθνικού Κοινοβουλίου 186 περιφερειακοί αντιπρόσωποι ψηφίσουν εναντίον της, ανεξάρτητα από τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, b) αν σε σχετική συνεδρίαση του Εθνικού Κοινοβουλίου 150 περιφερειακοί αντιπρόσωποι ψηφίσουν εναντίον της, με τη σύμφωνη γνώμη του Προέδρου της Δημοκρατίας, c) αν συμπληρωθούν 5 χρόνια συνεχούς κυβερνητικής θητείας.
Σε κάθε περίπτωση το εκλογικό σύστημα που μελλοντικά θα υιοθετηθεί, έχει άμεση σχέση με τη ποιότητα της δημοκρατίας μας και είναι ζήτημα που αφορά όλους.
Πιστεύω πως πρέπει να έχουμε άποψη, να τη καταθέτουμε και να διεκδικούμε με πάθος τη συμμετοχή μας στις αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον μας.
Διευκρινήσεις (1):
Tα κόμματα μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν ως φορείς πολιτικής σκέψης και κοινωνικής προσφοράς. Μπορούν έχουν συγκεκριμένο ιδεολογικό προφίλ, να καταθέτουν απόψεις, γνώμες, λύσεις. Μπορούν επίσης να προτείνουν υποψηφίους. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν υποψηφίους. Δικαίωμα υποβολής υποψηφιότητας πρέπει να έχουν όλοι οι έλληνες πολίτες με την προϋπόθεση να είναι μόνιμοι κάτοικοι της εκλογικής τους περιφέρειας. Την αρτιότητα της κάθε υποψηφιότητας την κρίνει ο Ελληνικός λαός και κανένας άλλος. Την επικυρώνει με τη ψήφο του ή την απορρίπτει με την αδιαφορία του.
Ο διοικητικός ανασχηματισμός που σήμερα προτείνεται (ενοποίηση περιφερειών), η μπανανόφλουδα του Β’ Καποδίστρια, δεν είναι τίποτε άλλο από προσπάθειες θανάτωσης της περιφερειακής πολιτικής και προοπτικής. Ο στόχος δεν είναι άλλος από τον αποκλειστικό έλεγχο του 4ΚΠΣ από τη κεντρική διοίκηση και κατ΄επέκταση από τα διαπλεκόμενα. Άλλωστε παρόλο που γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για το θέμα, κανένας δεν προτείνει την αναγκαιότητα αλλαγής του θεσμού του περιφερειάρχη από διορισμένο κρατικό υπάλληλο σε αιρετό πρόσωπο.
Η πρόταση των 300 γεωγραφικά καθορισμένων περιφερειών είναι ένα σύστημα που:
1.αποτρέπει την παρακμή της περιφερειακής πολιτικής
2.ενισχύει τη λαϊκή συμμετοχή
3.καταργεί παροχυμένες αντιλήψεις περί πολιτικής
4.δίδει διέξοδο στους πολιτικούς για να εκφραστούν
5.εξαφανίζει του πολιτικάντηδες και τις εξαρτήσεις
6.αναβαθμίζει το πολιτικό μας σύστημα και τη δημοκρατία μας
Είναι ένα σύστημα που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αξιολογηθεί και να κριθεί με όρους και επιχειρήματα τηλεοπτικής φρασεολογίας υπό τη μορφή αντιδικίας. Είναι ένα σύστημα που ενεργοποιεί όλους τους Έλληνες και που μας θέτει όλους προ των ευθυνών μας.
H παραπάνω πρόταση δεν είναι τίποτε άλλο από τον ορισμό της συμμετοχικής δημοκρατίας με τους όρους και τις δυνατότητες του σήμερα, σε μια προσπάθεια ωριμάζοντας πολιτικά, να καταφέρουμε να επιτύχουμε το στόχο της αυτοργάνωσης, περνώντας από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Διευκρινήσεις (2):
…αποτρέπει την παρακμή της περιφερειακής πολιτικής…
Δεδομένου ότι η επαφή πολίτη – πολιτικού γίνεται στενότερη, ο πολίτης θα συμμετέχει στη διαμόρφωση των προτάσεων που θα καταθέτει ο πολιτικός στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Σε συνδυασμό με το γεγονός πως σε ένα τέτοιο σύστημα, τους υποψηφίους κάθε εκλογικής περιφέρειας ουσιαστικά θα τους προτείνει η ίδια η κοινωνία, απαντάμε και στην απορία πως ενισχύεται η λαϊκή συμμετοχή.
…ξεπερασμένες αντιλήψεις περί πολιτικής…
Το χρίσμα για την κάθε υποψηφιότητα το δίδει η κοινωνία, με ότι αυτό συνεπάγεται… (οικογενειοκρατία, εμπορευματοποίηση της πολιτικής, παρεμβάσεις μη θεσμικές κλπ.).
Αποσυνδέεται η λειτουργία της κυβέρνησης από τις λειτουργίες της βουλής με ταυτόχρονη ενίσχυση του ελέγχου του κυβερνητικού έργου, (εκτός από το υπουργικό συμβούλιο, αντιπολίτευση ασκεί ολόκληρο το εθνικό κοινοβούλιο). Η κυβέρνηση αποκτά μεγαλύτερη ευελιξία στη διαμόρφωση και την εκτέλεση της κυβερνητικής πολιτικής, χωρίς να έχει το δικαίωμα της ασυδοσίας.
Ενισχύεται ο ρόλος του προέδρου της δημοκρατίας, χωρίς να του δίδεται η δυνατότητα θεσμικής παρεμβολής στη χάραξη της κυβερνητικής πολιτικής.
Ενισχύεται η κυβερνητική σταθερότητα με την αλλαγή των κυβερνήσεων κάθε 5 χρόνια και με τη θεσμοθέτηση της διαφωνίας των 2/3 από το σύνολο των εκλεγμένων περιφερειακών αντιπροσώπων για τη διάλυση του κοινοβουλίου. Μειώνονται δραματικά τα λειτουργικά κόστη άσκησης πολιτικής σε όλα τα επίπεδα.
…δίδει διέξοδο στους πολιτικούς να εκφραστούν…
Η εκλογή των υποψηφίων παύει να εξαρτάται από κομματικές επετηρίδες και εσωτερικούς κανονισμούς ‘’δεοντολογίας’’. Η συμπεριφορά και η προσφορά του κάθε εκλεγμένου αντιπροσώπου, κρίνεται απευθείας από το λαό και κατ’ επέκταση από τους συναδέλφους του συνολικά. Μειώνεται η ικανότητα παρεμβολής του παρασκηνίου στις εκλογικές διεργασίες.
…εξαφανίζει τους πολιτικάντηδες…
Σε αυτό το σύστημα μπορούν να επιβιώσουν μόνο οι ικανοί και υπεύθυνοι πολιτικοί.
…αναβαθμίζει το πολιτικό μας σύστημα…
Η Δημοκρατία μας γίνεται αμεσότερη. Το ενδιαφέρον για τη πολιτική των Ελλήνων πολλαπλασιάζεται. Οι τελικές αποφάσεις σε κυβερνητικό επίπεδο αποκτούν πραγματική δυναμική και ευρύτερη αποδοχή. Οι νόμοι που ψηφίζονται εφαρμόζονται (κυρίως λόγω συναισθηματικών αυτοματισμών που γεννά η δυνατότητα της συμμετοχής…).
20 Νοε 2007
Νέος Εκλογικός Νόμος.
Στο παρελθόν σε σχετική συζήτηση σε forum του filosofia.gr είχε κατατεθεί (από Bugman) η παρακάτω άποψη:
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τα κόμματα. Αυτά λειτουργούν στο πλαίσιο που βρήκαν. Ας αλλάξουμε το πλαίσιο με τρόπο ώστε να διαχωρίσουμε τη κυβέρνηση από την βουλή....ώστε η κυβέρνηση να υλοποιεί τις επιταγές της βουλής, χωρίς να την ελέγχει. Τα κόμματα θα έχουν νόημα αλλά να μπει ρήτρα ώστε κανένα κόμμα να μην μπορεί να έχει παραπάνω από ένα 10%. Σε περίπτωση που κάποιο κόμμα έχει παραπάνω τότε θα διαιρείται εντός της βουλής σε μικρότερα μέρη "ακτίνες" ώστε να υπάρχουν τουλάχιστον δέκα...."ακτίνες". Οι διαιρέσεις θα γίνονται αφού οριστεί ένας πρωθυπουργός με φανερές προτάσεις...."προτείνω τον τάδε"! Με δέκα "ακτίνες" κάθε ιδέα θα έχει δέκα διαφορετικές παρουσιάσεις..(ένας από κάθε ακτίνα θα έχει δικαίωμα να μιλάει και θα το ορίζει ο αρχηγός ακτίνας, ο οποίος και θα αλλάζει κάθε δέκα μέρες με λαχνό...εξαιρούμενους αυτούς που ήδη έγιναν αρχηγοί, κάθε 300 μέρες θα ξαναξεκιναέι η διαδικασία). Η απόφαση που τελικά θα παρθεί...με φανερή πλειοψηφία (δεν θα είναι υποχεωμένος ένας βουλευτής μια ακτίνας να ψηφίσει την άποψη της ακτίνας του, γι΄αυτό γίνεται και η ψηφοφορία). Εννοείται πως εκτός από μια βουλή 300 βουλευτών θα έχουμε και δέκα μικρότερα συμβούλια προπαρασκευής ακτίνων. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί δεν θα είναι και βουλευτές ταυτόχρονα...και αν η βουλή εκλέξει πρωθυπουργό βουλευτή τότε αυτός θα παραδόσει τη θέση του στον επόμενο επιλαχόντα...Το ίδιο θα κάνουν και οι υπουργοί που θα ορίσει ο πρωθυπουργός αν είναι βουλευτές....
Με το σύστημα των δέκα ακτίνων...αριστεροί..δεξιοί και κεντρώοι θα πάψουν να υπάρχουν....Με δέκα διαφορετικές γνώμες...θα έχουμε μπουκέτο απόψεων...Με το να μην υπάρχει "κομματική πειθαρχεία", λόγω της αναγκαστικής κατάταξης σε ακτίνες.΄
Π.χ. Καραμανλής και Παπανδρέου σε μια ακτίνα που έχει αρχηγό τη Παπαρήγα....Τέλειο........
Επίσης επειδή η κυβέρνηση δεν θα είναι σχηματισμένη από βουλευτές...δεν θα έχει βουλευτική ασυλία! Οι υπουργοί (όπως και ο πρωθυπουργός) όμως θα έχουν το δικαίωμα να ορίζουν τους άνθρωπούς τους στο υποργείο τους...και θα μπορούν να παύσουν από την εργασία όποιον θέλουν χωρίς να δώσουν το λόγο ...εφόσον παίζουν το κεφάλι τους ανά πάσα στιγμή.
Στην ίδια συζήτηση ο υποφαινόμενος είχε προτείνει:
Ας υποθέσουμε πως σε κάθε εκλογική περιφέρεια, οι πολίτες μη λαμβάνοντας υπόψη τους τις επιλογές των κομμάτων, αποφασίζουν να επιλέξουν άτομο να τους εκπροσωπήσει, μέσα από μια ομάδα υποψηφίων που η ίδια η τοπική κοινωνία έχει ορίσει.
Τότε, θα έχουμε στη Βουλή 300 άτομα, άγνωστα μεταξύ τους, που το καθένα θα εκπροσωπεί την περιφέρειά του. Με εσωτερική ψηφοφορία, οι 300 αυτοί βουλευτές θα επιλέγουν 20 άτομα τα οποία θα αποτελούν την Κυβέρνηση του Ελληνικού Κράτους, για τα επόμενα 4 χρόνια. Οι 280 βουλευτές που απομένουν θα ασκούν συνεχώς αντιπολίτευση στη Κυβέρνηση. Για να διαλυθεί η Κυβέρνηση θα πρέπει 141 βουλευτές να άρουν την εμπιστοσύνη τους, με τη σύμφωνη γνώμη του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση θα μπορεί επίσης να διαλυθεί, αν άρουν την εμπιστοσύνη τους 165 βουλευτές, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θεωρούμε πως εκλέγεται απευθείας από το λαό κάθε 5 χρόνια και τα υπόλοιπα καθήκοντά του παραμένουν ως έχουν σήμερα.
Κάποιοι παράλληλα πιστεύουν πως:
Ο εκλογικός νόμος πρέπει να προβλέπει συμμετοχή ίσου αριθμού Ανδρών και Γυναικών στα ψηφοδέλτια των πολιτικών κομμάτων. Τα κόμματα που δεν θα τηρούν την εν λόγω αριθμητική σχέση στα ψηφοδέλτια τους, θα πρέπει να το πληρώνουν με αποκοπή σοβαρού μέρους από την σχετική κρατική χορηγία που προβλέπει για το κάθε κόμμα ο εκλογικός νόμος.
Ψύχραιμες φωνές διατυπώνουν θέσεις όπως:
Με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, σε μια Βουλή με 5 κόμματα, ακόμα και αν το πρώτο κόμμα φτάσει στο 44%, δεν θα κερδίσει περισσότερες από 156 έδρες.
O ισχύων εκλογικός νόμος ευνοεί τις συνεργασίες.
Στόχος της αλλαγής που προτείνει ν ΝΔ είναι να εμποδίσουν τις συνεργασίες και να εκλέξουν πάνω από 160 βουλευτές.
Στο ΠΑΣΟΚ προτείνουν την εφαρμογή του γερμανικού συστήματος.
Το γερμανικό εκλογικό σύστημα είναι απόλυτα αναλογικό, αν η λίστα δεν διατίθεται για εκλογή άλλης κατηγορίας βουλευτών (επικρατείας), αλλά για να διασφαλίσει την απόλυτη αναλογικότητα του συστήματος. Φυσικά δεν νοείται πως η αναλογικότητα του συστήματος εξαντλείται στις 100 έδρες της λίστας, διότι αυτό θα σήμαινε ότι τα μικρά κόμματα, τα οποία δύσκολα επιβιώνουν στις μονοεδρικές περιφέρειες, θα καταλαμβάνουν γύρω στο 35% των όσων δικαιούνται.
Ο ισχύων εκλογικός νόμος είναι δημοκρατικός και αποτελεσματικός.
Δημοκρατικός, γιατί θεσμοθετούνται οι συνεργασίες, με αποτέλεσμα να επιβιώνουν μικρά κόμματα, να αναδεικνύονται νέες πολιτικές δυνάμεις και να ευνοείται η είσοδος στη Βουλή περισσοτέρων κομμάτων. Αποτελεσματικός, γιατί διασφαλίζει την κοινωνική σταθερότητα με την ενίσχυση του πρώτου κόμματος με 40 έδρες.
Σχετικά με τον προηγούμενο του 1990:
- είναι αναλογικότερος γιατί κατανέμει αναλογικά το 90% περίπου των εδρών, ενώ ο προηγούμενος το 70%
- καταργεί τη διαδικασία εξομάλυνσης, ουσιαστικά διαδικασία ανωμαλίας, γιατί αφαιρεί έδρες από βουλευτές που έχουν εκλεγεί
- ανοίγει το δρόμο σε συνεργασίες κομμάτων, γιατί καταργεί την αντιδημοκρατική, αντισυνταγματική και προσβλητική για το λαό διάταξη του προηγούμενου νόμου, ο οποίος τις απέκλειε.
Οι συνεργασίες ευνοούν διπλά τα μικρά κόμματα αν οι συνεργαζόμενες δυνάμεις αναδειχθούν πρώτο κόμμα, γιατί, εκτός από την είσοδό τους στη Βουλή ανεξάρτητα με το ποσοστό που διαθέτουν, καταλαμβάνουν πολύ περισσότερες έδρες συμμετέχοντας στην κατανομή των 40 εδρών, το πριμ δηλαδή του πρώτου κόμματος. Αν δηλαδή υπολογίζεται η δύναμη του συνεργαζόμενου μικρού κόμματος στο 3,2%, δεν θα κατακτήσει 8 έδρες, αλλά γύρω στις 14.
Είναι καιρός να δούμε και στην Ελλάδα πολυκομματικές κυβερνήσεις, είναι αναγκαίο για τη δημοκρατία να διευρυνθεί η πολιτική βάση της εξουσίας.
Ο μύθος της απλής αναλογικής
Το εκλογικό σύστημα αποτελεί απαραίτητο «εργαλείο» για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η ομαλή πορεία και η διασφάλιση των θεσμών, θα πρέπει να ιεραρχούνται ως πρώτοι από τους στόχους που θα επιτυγχάνονται με την εφαρμογή ενός εκλογικού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση, ο πολίτης δεν ψηφίζει απλώς για να καταγραφούν οι δυνάμεις των κομμάτων, ψηφίζει για να κυβερνηθεί, για να αναδείξει αυτούς που θα τον κυβερνήσουν. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι όσοι υπεραμύνονται της απλής αναλογικής, ως του μόνου δίκαιου των συστημάτων, έχουν μιαν αποσπασματική προσέγγιση στο πολυσύνθετο θέμα επιλογής του καταλληλότερου συστήματος. Υπάρχουν πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι ζητούν επίμονα την απλή αναλογική, επικαλούμενοι κρίση της πολιτικής, χωρίς να ξεκαθαρίζουν όμως ποια θέματα της κρίσης θα αντιμετωπίσει η απλή αναλογική. Είναι αδιανόητο να υποβαθμίζονται τα θέματα της κρίσης από πολιτικά, σε διαδικαστικά. Επικαλούνται κρίση της πολιτικής και το ερώτημα δεν είναι ποια κρίση θα λύσει, αλλά ποια θα δημιουργήσει, αφού σε περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού κυβερνητικού σχήματος θα οδηγηθούμε σε λύσεις ανάγκης, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Το αίτημα όμως για απλή αναλογική, έχει νόημα όταν εκφράζει ταυτόχρονα και αίτημα συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας, τη διεκδίκηση δηλαδή του μέρους της εξουσίας που αναλογεί σε κάθε πολιτικό σχηματισμό. Αυτό σημαίνει πως απαραίτητη προϋπόθεση είναι η υποχρέωση αυτών που τη ζητούν να συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, τα κόμματα που ζητούν επίμονα την απλή αναλογική δεν διεκδικούν συμμετοχή στη διακυβέρνηση και δηλώνουν πως δεν πρόκειται ποτέ να συνεργαστούν με τα δυο μεγάλα κόμματα, τα οποία εκφράζουν το 85% του λαού.
Ο Συνασπισμός δηλώνει (Ελευθεροτυπία 27/9/2003) ότι «δεν συνεργάζεται σε επίπεδο σχηματισμού κυβέρνησης, αλλά είναι δυνατόν να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης, ψήφο ανοχής, υπό ορισμένες προϋποθέσεις και ορισμένους όρους». Αυτό σημαίνει κυβέρνηση «υπό κηδεμονίαν» κυβέρνηση όμηρος. Το έχουμε παρακολουθήσει αυτό παλιότερα στην Ιταλία, όταν ο κάθε Σπαντολίνι με τους 5 βουλευτές γκρέμιζε κυβερνήσεις, μέχρι που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την απλή αναλογική.
Τα κόμματα που ζητούν από το λαό να τα ψηφίσει, αλλά αρνούνται κυβερνητική προοπτική, κοροϊδεύουν τους ψηφοφόρους τους, αυτοκαταργούνται. Δεν μπορείς να διαχειρίζεσαι το εκλογικό σου ποσοστό ανεύθυνα και να αρνείσαι συμμετοχή στη διακυβέρνηση της χώρας. Η δημοκρατία δε λειτουργεί και δεν εξαντλείται με την ψήφιση της απλής αναλογικής.
Μονοεδρικές περιφέρειες και πλειοψηφικό
Όλα τα εκλογικά συστήματα έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Αναμφίβολα όμως, το δικαιότερο είναι αυτό του ισχυρού μέσου όρου (μέθοδος D’ Hondt), ενώ το δημοκρατικότερο είναι το πλειοψηφικό σε μονοεδρικές περιφέρειες και με απόλυτη πλειοψηφία, η οποία, αν χρειαστεί, εξασφαλίζεται σε δυο γύρους. Αποτελεί παραλλαγή του αγγλικού εκλογικού συστήματος, όπως το τροποποίησαν οι Γάλλοι.
Αν το εκλογικό σύστημα επηρεάζει το εκλογικό σώμα, η απάντηση είναι η μονοεδρική περιφέρεια». Το μονοεδρικό σύστημα είναι το δημοκρατικότερο, γιατί εκφράζει στην πλειοψηφία τη βούληση των πολιτών της περιφέρειας. Ο ρόλος των αντιπροσώπων, γίνεται περισσότερο διακριτός και υπεύθυνος. Στην επιλογή των υποψηφίων, σημαντικό ρόλο, μεγαλύτερο και της κομματικής αναφοράς, παίζει η προσωπικότητα και η πολιτική ικανότητα, έτσι ώστε στα πλαίσια αυτού του συστήματος να επιβιώνουν οι ικανοί.
Το σύστημα της μονοεδρικής περιφέρειας συμβάλλει στην εξυγίανση της πολιτικής ζωής. «Διασφαλίζει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη εκδοχή ότι η επιρροή των οικονομικών συμφερόντων στην εκλογή θα είναι η μικρότερη δυνατή, γιατί σε μια τέτοια εκλογή σημασία έχει η προσωπική επαφή του υποψήφιου με τους ψηφοφόρους και όχι η πολυδάπανη επιρροή του προεκλογικού υλικού και των ΜΜΕ, που αποτελεί τη ρίζα της σημερινής εξάρτησης του υποψηφίου από τα διαπλεκόμενα».
Στις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος καταγράφονται και οι αδυναμίες του εκλογικού συστήματος και ιδιαίτερα οι πολυεδρικές περιφέρειες και η σταυροδοσία. Το πλειοψηφικό σε μονοεδρικές περιφέρειες, απαντά στο μεγάλο και κρίσιμο θέμα της ενδοκομματικής «αλληλοσφαγής». Πρόβλημα πολιτικής και ηθικής τάξης οι συγκρούσεις ανάμεσα στους υποψήφιους του ίδιου συνδυασμού κάθε περιφέρειας. Η εχθρότητα που αναπτύσσεται, υπονομεύει την κομματική συνοχή και ευτελίζει το λειτούργημα της πολιτικής. Ο κόσμος παρακολουθεί και διαπιστώνει μια σκληρή αντιπαράθεση μεταξύ των υποψηφίων του ίδιου κόμματος σε προσωπική βάση και όχι μεταξύ των αντιπάλων σε πολιτική βάση. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η μονοεδρική εκπροσώπηση θα ανανέωνε το ενδιαφέρον του κόσμου για την πολιτική και τους εκπροσώπους της, θα εξυγίαινε τις σχέσεις πολιτικής και πολιτικού και θα καταργούσε την κατηγορία των «πολιτευτών». Η μονοεδρική περιφέρεια αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο αναβάθμισης του βουλευτή.
Μεικτό σύστημα
Προτείνεται από πολλούς το μεικτό σύστημα, ένα μέρος δηλαδή των βουλευτών (100) να εκλέγεται με λίστα και οι υπόλοιποι με πλειοψηφικό σε μονοεδρικές περιφέρειες. Η λίστα, μπορεί να διασφαλίσει την αναλογικότητα του συστήματος, σε όποιο βαθμό αυτή οριστεί. Απορρίπτεται όμως την εθνική λίστα, την οποία και δεν πρόκειται να δεχτεί η περιφέρεια, γιατί θα χάσει το 25-30% των εδρών της. Η περιφερειακή λίστα έχει νόημα κι αυτό γιατί θα πρέπει όλοι οι βουλευτές να έχουν περιφέρεια αναφοράς και ευθύνης.
Σε κάθε περίπτωση το εκλογικό σύστημα που θα υιοθετηθεί έχει άμεση σχέση με τη ποιότητα της δημοκρατίας μας και είναι ζήτημα που αφορά όλους.
Πιστεύω πως πρέπει να έχουμε άποψη, να τη καταθέτουμε και να διεκδικούμε με πάθος τη συμμετοχή μας στις αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον μας.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τα κόμματα. Αυτά λειτουργούν στο πλαίσιο που βρήκαν. Ας αλλάξουμε το πλαίσιο με τρόπο ώστε να διαχωρίσουμε τη κυβέρνηση από την βουλή....ώστε η κυβέρνηση να υλοποιεί τις επιταγές της βουλής, χωρίς να την ελέγχει. Τα κόμματα θα έχουν νόημα αλλά να μπει ρήτρα ώστε κανένα κόμμα να μην μπορεί να έχει παραπάνω από ένα 10%. Σε περίπτωση που κάποιο κόμμα έχει παραπάνω τότε θα διαιρείται εντός της βουλής σε μικρότερα μέρη "ακτίνες" ώστε να υπάρχουν τουλάχιστον δέκα...."ακτίνες". Οι διαιρέσεις θα γίνονται αφού οριστεί ένας πρωθυπουργός με φανερές προτάσεις...."προτείνω τον τάδε"! Με δέκα "ακτίνες" κάθε ιδέα θα έχει δέκα διαφορετικές παρουσιάσεις..(ένας από κάθε ακτίνα θα έχει δικαίωμα να μιλάει και θα το ορίζει ο αρχηγός ακτίνας, ο οποίος και θα αλλάζει κάθε δέκα μέρες με λαχνό...εξαιρούμενους αυτούς που ήδη έγιναν αρχηγοί, κάθε 300 μέρες θα ξαναξεκιναέι η διαδικασία). Η απόφαση που τελικά θα παρθεί...με φανερή πλειοψηφία (δεν θα είναι υποχεωμένος ένας βουλευτής μια ακτίνας να ψηφίσει την άποψη της ακτίνας του, γι΄αυτό γίνεται και η ψηφοφορία). Εννοείται πως εκτός από μια βουλή 300 βουλευτών θα έχουμε και δέκα μικρότερα συμβούλια προπαρασκευής ακτίνων. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί δεν θα είναι και βουλευτές ταυτόχρονα...και αν η βουλή εκλέξει πρωθυπουργό βουλευτή τότε αυτός θα παραδόσει τη θέση του στον επόμενο επιλαχόντα...Το ίδιο θα κάνουν και οι υπουργοί που θα ορίσει ο πρωθυπουργός αν είναι βουλευτές....
Με το σύστημα των δέκα ακτίνων...αριστεροί..δεξιοί και κεντρώοι θα πάψουν να υπάρχουν....Με δέκα διαφορετικές γνώμες...θα έχουμε μπουκέτο απόψεων...Με το να μην υπάρχει "κομματική πειθαρχεία", λόγω της αναγκαστικής κατάταξης σε ακτίνες.΄
Π.χ. Καραμανλής και Παπανδρέου σε μια ακτίνα που έχει αρχηγό τη Παπαρήγα....Τέλειο........
Επίσης επειδή η κυβέρνηση δεν θα είναι σχηματισμένη από βουλευτές...δεν θα έχει βουλευτική ασυλία! Οι υπουργοί (όπως και ο πρωθυπουργός) όμως θα έχουν το δικαίωμα να ορίζουν τους άνθρωπούς τους στο υποργείο τους...και θα μπορούν να παύσουν από την εργασία όποιον θέλουν χωρίς να δώσουν το λόγο ...εφόσον παίζουν το κεφάλι τους ανά πάσα στιγμή.
Στην ίδια συζήτηση ο υποφαινόμενος είχε προτείνει:
Ας υποθέσουμε πως σε κάθε εκλογική περιφέρεια, οι πολίτες μη λαμβάνοντας υπόψη τους τις επιλογές των κομμάτων, αποφασίζουν να επιλέξουν άτομο να τους εκπροσωπήσει, μέσα από μια ομάδα υποψηφίων που η ίδια η τοπική κοινωνία έχει ορίσει.
Τότε, θα έχουμε στη Βουλή 300 άτομα, άγνωστα μεταξύ τους, που το καθένα θα εκπροσωπεί την περιφέρειά του. Με εσωτερική ψηφοφορία, οι 300 αυτοί βουλευτές θα επιλέγουν 20 άτομα τα οποία θα αποτελούν την Κυβέρνηση του Ελληνικού Κράτους, για τα επόμενα 4 χρόνια. Οι 280 βουλευτές που απομένουν θα ασκούν συνεχώς αντιπολίτευση στη Κυβέρνηση. Για να διαλυθεί η Κυβέρνηση θα πρέπει 141 βουλευτές να άρουν την εμπιστοσύνη τους, με τη σύμφωνη γνώμη του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση θα μπορεί επίσης να διαλυθεί, αν άρουν την εμπιστοσύνη τους 165 βουλευτές, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θεωρούμε πως εκλέγεται απευθείας από το λαό κάθε 5 χρόνια και τα υπόλοιπα καθήκοντά του παραμένουν ως έχουν σήμερα.
Κάποιοι παράλληλα πιστεύουν πως:
Ο εκλογικός νόμος πρέπει να προβλέπει συμμετοχή ίσου αριθμού Ανδρών και Γυναικών στα ψηφοδέλτια των πολιτικών κομμάτων. Τα κόμματα που δεν θα τηρούν την εν λόγω αριθμητική σχέση στα ψηφοδέλτια τους, θα πρέπει να το πληρώνουν με αποκοπή σοβαρού μέρους από την σχετική κρατική χορηγία που προβλέπει για το κάθε κόμμα ο εκλογικός νόμος.
Ψύχραιμες φωνές διατυπώνουν θέσεις όπως:
Με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, σε μια Βουλή με 5 κόμματα, ακόμα και αν το πρώτο κόμμα φτάσει στο 44%, δεν θα κερδίσει περισσότερες από 156 έδρες.
O ισχύων εκλογικός νόμος ευνοεί τις συνεργασίες.
Στόχος της αλλαγής που προτείνει ν ΝΔ είναι να εμποδίσουν τις συνεργασίες και να εκλέξουν πάνω από 160 βουλευτές.
Στο ΠΑΣΟΚ προτείνουν την εφαρμογή του γερμανικού συστήματος.
Το γερμανικό εκλογικό σύστημα είναι απόλυτα αναλογικό, αν η λίστα δεν διατίθεται για εκλογή άλλης κατηγορίας βουλευτών (επικρατείας), αλλά για να διασφαλίσει την απόλυτη αναλογικότητα του συστήματος. Φυσικά δεν νοείται πως η αναλογικότητα του συστήματος εξαντλείται στις 100 έδρες της λίστας, διότι αυτό θα σήμαινε ότι τα μικρά κόμματα, τα οποία δύσκολα επιβιώνουν στις μονοεδρικές περιφέρειες, θα καταλαμβάνουν γύρω στο 35% των όσων δικαιούνται.
Ο ισχύων εκλογικός νόμος είναι δημοκρατικός και αποτελεσματικός.
Δημοκρατικός, γιατί θεσμοθετούνται οι συνεργασίες, με αποτέλεσμα να επιβιώνουν μικρά κόμματα, να αναδεικνύονται νέες πολιτικές δυνάμεις και να ευνοείται η είσοδος στη Βουλή περισσοτέρων κομμάτων. Αποτελεσματικός, γιατί διασφαλίζει την κοινωνική σταθερότητα με την ενίσχυση του πρώτου κόμματος με 40 έδρες.
Σχετικά με τον προηγούμενο του 1990:
- είναι αναλογικότερος γιατί κατανέμει αναλογικά το 90% περίπου των εδρών, ενώ ο προηγούμενος το 70%
- καταργεί τη διαδικασία εξομάλυνσης, ουσιαστικά διαδικασία ανωμαλίας, γιατί αφαιρεί έδρες από βουλευτές που έχουν εκλεγεί
- ανοίγει το δρόμο σε συνεργασίες κομμάτων, γιατί καταργεί την αντιδημοκρατική, αντισυνταγματική και προσβλητική για το λαό διάταξη του προηγούμενου νόμου, ο οποίος τις απέκλειε.
Οι συνεργασίες ευνοούν διπλά τα μικρά κόμματα αν οι συνεργαζόμενες δυνάμεις αναδειχθούν πρώτο κόμμα, γιατί, εκτός από την είσοδό τους στη Βουλή ανεξάρτητα με το ποσοστό που διαθέτουν, καταλαμβάνουν πολύ περισσότερες έδρες συμμετέχοντας στην κατανομή των 40 εδρών, το πριμ δηλαδή του πρώτου κόμματος. Αν δηλαδή υπολογίζεται η δύναμη του συνεργαζόμενου μικρού κόμματος στο 3,2%, δεν θα κατακτήσει 8 έδρες, αλλά γύρω στις 14.
Είναι καιρός να δούμε και στην Ελλάδα πολυκομματικές κυβερνήσεις, είναι αναγκαίο για τη δημοκρατία να διευρυνθεί η πολιτική βάση της εξουσίας.
Ο μύθος της απλής αναλογικής
Το εκλογικό σύστημα αποτελεί απαραίτητο «εργαλείο» για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η ομαλή πορεία και η διασφάλιση των θεσμών, θα πρέπει να ιεραρχούνται ως πρώτοι από τους στόχους που θα επιτυγχάνονται με την εφαρμογή ενός εκλογικού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση, ο πολίτης δεν ψηφίζει απλώς για να καταγραφούν οι δυνάμεις των κομμάτων, ψηφίζει για να κυβερνηθεί, για να αναδείξει αυτούς που θα τον κυβερνήσουν. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι όσοι υπεραμύνονται της απλής αναλογικής, ως του μόνου δίκαιου των συστημάτων, έχουν μιαν αποσπασματική προσέγγιση στο πολυσύνθετο θέμα επιλογής του καταλληλότερου συστήματος. Υπάρχουν πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι ζητούν επίμονα την απλή αναλογική, επικαλούμενοι κρίση της πολιτικής, χωρίς να ξεκαθαρίζουν όμως ποια θέματα της κρίσης θα αντιμετωπίσει η απλή αναλογική. Είναι αδιανόητο να υποβαθμίζονται τα θέματα της κρίσης από πολιτικά, σε διαδικαστικά. Επικαλούνται κρίση της πολιτικής και το ερώτημα δεν είναι ποια κρίση θα λύσει, αλλά ποια θα δημιουργήσει, αφού σε περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού κυβερνητικού σχήματος θα οδηγηθούμε σε λύσεις ανάγκης, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Το αίτημα όμως για απλή αναλογική, έχει νόημα όταν εκφράζει ταυτόχρονα και αίτημα συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας, τη διεκδίκηση δηλαδή του μέρους της εξουσίας που αναλογεί σε κάθε πολιτικό σχηματισμό. Αυτό σημαίνει πως απαραίτητη προϋπόθεση είναι η υποχρέωση αυτών που τη ζητούν να συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, τα κόμματα που ζητούν επίμονα την απλή αναλογική δεν διεκδικούν συμμετοχή στη διακυβέρνηση και δηλώνουν πως δεν πρόκειται ποτέ να συνεργαστούν με τα δυο μεγάλα κόμματα, τα οποία εκφράζουν το 85% του λαού.
Ο Συνασπισμός δηλώνει (Ελευθεροτυπία 27/9/2003) ότι «δεν συνεργάζεται σε επίπεδο σχηματισμού κυβέρνησης, αλλά είναι δυνατόν να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης, ψήφο ανοχής, υπό ορισμένες προϋποθέσεις και ορισμένους όρους». Αυτό σημαίνει κυβέρνηση «υπό κηδεμονίαν» κυβέρνηση όμηρος. Το έχουμε παρακολουθήσει αυτό παλιότερα στην Ιταλία, όταν ο κάθε Σπαντολίνι με τους 5 βουλευτές γκρέμιζε κυβερνήσεις, μέχρι που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την απλή αναλογική.
Τα κόμματα που ζητούν από το λαό να τα ψηφίσει, αλλά αρνούνται κυβερνητική προοπτική, κοροϊδεύουν τους ψηφοφόρους τους, αυτοκαταργούνται. Δεν μπορείς να διαχειρίζεσαι το εκλογικό σου ποσοστό ανεύθυνα και να αρνείσαι συμμετοχή στη διακυβέρνηση της χώρας. Η δημοκρατία δε λειτουργεί και δεν εξαντλείται με την ψήφιση της απλής αναλογικής.
Μονοεδρικές περιφέρειες και πλειοψηφικό
Όλα τα εκλογικά συστήματα έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Αναμφίβολα όμως, το δικαιότερο είναι αυτό του ισχυρού μέσου όρου (μέθοδος D’ Hondt), ενώ το δημοκρατικότερο είναι το πλειοψηφικό σε μονοεδρικές περιφέρειες και με απόλυτη πλειοψηφία, η οποία, αν χρειαστεί, εξασφαλίζεται σε δυο γύρους. Αποτελεί παραλλαγή του αγγλικού εκλογικού συστήματος, όπως το τροποποίησαν οι Γάλλοι.
Αν το εκλογικό σύστημα επηρεάζει το εκλογικό σώμα, η απάντηση είναι η μονοεδρική περιφέρεια». Το μονοεδρικό σύστημα είναι το δημοκρατικότερο, γιατί εκφράζει στην πλειοψηφία τη βούληση των πολιτών της περιφέρειας. Ο ρόλος των αντιπροσώπων, γίνεται περισσότερο διακριτός και υπεύθυνος. Στην επιλογή των υποψηφίων, σημαντικό ρόλο, μεγαλύτερο και της κομματικής αναφοράς, παίζει η προσωπικότητα και η πολιτική ικανότητα, έτσι ώστε στα πλαίσια αυτού του συστήματος να επιβιώνουν οι ικανοί.
Το σύστημα της μονοεδρικής περιφέρειας συμβάλλει στην εξυγίανση της πολιτικής ζωής. «Διασφαλίζει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη εκδοχή ότι η επιρροή των οικονομικών συμφερόντων στην εκλογή θα είναι η μικρότερη δυνατή, γιατί σε μια τέτοια εκλογή σημασία έχει η προσωπική επαφή του υποψήφιου με τους ψηφοφόρους και όχι η πολυδάπανη επιρροή του προεκλογικού υλικού και των ΜΜΕ, που αποτελεί τη ρίζα της σημερινής εξάρτησης του υποψηφίου από τα διαπλεκόμενα».
Στις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος καταγράφονται και οι αδυναμίες του εκλογικού συστήματος και ιδιαίτερα οι πολυεδρικές περιφέρειες και η σταυροδοσία. Το πλειοψηφικό σε μονοεδρικές περιφέρειες, απαντά στο μεγάλο και κρίσιμο θέμα της ενδοκομματικής «αλληλοσφαγής». Πρόβλημα πολιτικής και ηθικής τάξης οι συγκρούσεις ανάμεσα στους υποψήφιους του ίδιου συνδυασμού κάθε περιφέρειας. Η εχθρότητα που αναπτύσσεται, υπονομεύει την κομματική συνοχή και ευτελίζει το λειτούργημα της πολιτικής. Ο κόσμος παρακολουθεί και διαπιστώνει μια σκληρή αντιπαράθεση μεταξύ των υποψηφίων του ίδιου κόμματος σε προσωπική βάση και όχι μεταξύ των αντιπάλων σε πολιτική βάση. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η μονοεδρική εκπροσώπηση θα ανανέωνε το ενδιαφέρον του κόσμου για την πολιτική και τους εκπροσώπους της, θα εξυγίαινε τις σχέσεις πολιτικής και πολιτικού και θα καταργούσε την κατηγορία των «πολιτευτών». Η μονοεδρική περιφέρεια αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο αναβάθμισης του βουλευτή.
Μεικτό σύστημα
Προτείνεται από πολλούς το μεικτό σύστημα, ένα μέρος δηλαδή των βουλευτών (100) να εκλέγεται με λίστα και οι υπόλοιποι με πλειοψηφικό σε μονοεδρικές περιφέρειες. Η λίστα, μπορεί να διασφαλίσει την αναλογικότητα του συστήματος, σε όποιο βαθμό αυτή οριστεί. Απορρίπτεται όμως την εθνική λίστα, την οποία και δεν πρόκειται να δεχτεί η περιφέρεια, γιατί θα χάσει το 25-30% των εδρών της. Η περιφερειακή λίστα έχει νόημα κι αυτό γιατί θα πρέπει όλοι οι βουλευτές να έχουν περιφέρεια αναφοράς και ευθύνης.
Σε κάθε περίπτωση το εκλογικό σύστημα που θα υιοθετηθεί έχει άμεση σχέση με τη ποιότητα της δημοκρατίας μας και είναι ζήτημα που αφορά όλους.
Πιστεύω πως πρέπει να έχουμε άποψη, να τη καταθέτουμε και να διεκδικούμε με πάθος τη συμμετοχή μας στις αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον μας.
7 Νοε 2007
3 Νοε 2007
Η χλωμή μπλε κουκίδα.
Η Pale Blue Dot είναι ο τίτλος ενός βιβλίου του διάσημου Carl Sagan. Ως χλωμή μπλε κουκίδα αναφέρει ο μεγάλος συγγραφέας και επιστήμονας τη γη μας, έτσι όπως αποκαλύφθηκε στο φακό του διαστημοπλοίου Voyager I το 1990.
Το Voyager I, έχοντας ολοκληρώσει την αρχική αποστολή του συνέχιζε ασταμάτητο το ταξίδι του στο αχανές σύμπαν. Με τις κατάλληλες εντολές, το Voyager έστρεψε τις κάμερές του προς τη γη και τη φωτογράφησε από τα άκρα του ηλιακού μας συστήματος δίνοντας μας μια μικρή, έστω, εικόνα της γη μας από δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά. Ο Carl Sagan δίνει μαθήματα ταπεινότητας στο βιβλίο του παρουσιάζοντας την κουκίδα όπου ζούμε και αναπνέουμε και καλώντας μας να αναλογιστούμε τη ματαιοδοξία των ανθρωπίνων διαφορών, των κοσμοθεωριών και πολλών άλλων -ων.
Τι με έκανε να σκεφτώ τη χλωμή μπλε κουκίδα; Μα τίποτε άλλο από μια φωτογραφία τραβηγμένη στα 30000 πόδια, ψηλά πάνω από την κουκίδα αυτή. Το βαθύ γαλάζιο του ουρανού παιχνιδίζει με το λευκό από τα σύννεφα χαμηλά, ενώ ψηλά καραδοκεί το μαύρο του διαστήματος.
Κάτω, δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν, αναπνέουν, εργάζονται, κοιμούνται, σκέφτονται, τσακώνονται για λίγες σπιθαμές μιας μικρής και χλωμής κουκίδας. Ψηλά το απέραντο, το απόλυτο, το σύμπαν και κάπου ξεχασμένη σε μια γωνιά του γαλαξία αυτή η μικρή, χλωμή μπλε κουκίδα…
Το Voyager I, έχοντας ολοκληρώσει την αρχική αποστολή του συνέχιζε ασταμάτητο το ταξίδι του στο αχανές σύμπαν. Με τις κατάλληλες εντολές, το Voyager έστρεψε τις κάμερές του προς τη γη και τη φωτογράφησε από τα άκρα του ηλιακού μας συστήματος δίνοντας μας μια μικρή, έστω, εικόνα της γη μας από δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά. Ο Carl Sagan δίνει μαθήματα ταπεινότητας στο βιβλίο του παρουσιάζοντας την κουκίδα όπου ζούμε και αναπνέουμε και καλώντας μας να αναλογιστούμε τη ματαιοδοξία των ανθρωπίνων διαφορών, των κοσμοθεωριών και πολλών άλλων -ων.
Τι με έκανε να σκεφτώ τη χλωμή μπλε κουκίδα; Μα τίποτε άλλο από μια φωτογραφία τραβηγμένη στα 30000 πόδια, ψηλά πάνω από την κουκίδα αυτή. Το βαθύ γαλάζιο του ουρανού παιχνιδίζει με το λευκό από τα σύννεφα χαμηλά, ενώ ψηλά καραδοκεί το μαύρο του διαστήματος.
Κάτω, δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν, αναπνέουν, εργάζονται, κοιμούνται, σκέφτονται, τσακώνονται για λίγες σπιθαμές μιας μικρής και χλωμής κουκίδας. Ψηλά το απέραντο, το απόλυτο, το σύμπαν και κάπου ξεχασμένη σε μια γωνιά του γαλαξία αυτή η μικρή, χλωμή μπλε κουκίδα…
Εθνική συνδιάσκεψη ΠΑΣΟΚ.
Παρακολούθησα χθες τις ομιλίες των τριών υποψηφίων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Έχω να επισημάνω τα ακόλουθα:
Όταν ήρθαν οι ιεραπόστολοι, οι Αφρικανοί είχαν τη γη και οι ιεραπόστολοι κρατούσαν τη Βίβλο. Τους έμαθαν να προσεύχονται με τα μάτια κλειστά. Όταν τα άνοιξαν, εκείνοι είχαν τη γη κι αυτοί κρατούσαν τη Βίβλο.
Η ικανότητα του Βενιζέλου εξαντλείται στο ότι μπορεί να κάνει τον άνθρωπο που τον ακούει να σκέφτεται: "Αυτό ακριβώς πίστευα κι εγώ!".
Θυμίζω, πως δημαγωγία είναι η τέχνη να κατασκευάζεις ολόκληρα ψέματα, από μισές αλήθειες.
Σίγουρα οι διαβουλεύσεις χρειάζονται πολλούς. Η δράση όμως χρειάζεται μόνο έναν.
Οι υποψήφιοι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ πάντως, οφείλουν και πρέπει να θυμούνται ότι:
‘’Τους μεγάλους ηγέτες, ο λαός δεν ξέρει ότι υπάρχουν, τους μικρότερους ηγέτες, ο λαός τους αγαπά και του εγκωμιάζει, τους ακόμα μικρότερους, ο λαός τους φοβάται, τους ακόμα πιο μικρούς, ο λαός τους μισεί’’.
Όταν ήρθαν οι ιεραπόστολοι, οι Αφρικανοί είχαν τη γη και οι ιεραπόστολοι κρατούσαν τη Βίβλο. Τους έμαθαν να προσεύχονται με τα μάτια κλειστά. Όταν τα άνοιξαν, εκείνοι είχαν τη γη κι αυτοί κρατούσαν τη Βίβλο.
Η ικανότητα του Βενιζέλου εξαντλείται στο ότι μπορεί να κάνει τον άνθρωπο που τον ακούει να σκέφτεται: "Αυτό ακριβώς πίστευα κι εγώ!".
Θυμίζω, πως δημαγωγία είναι η τέχνη να κατασκευάζεις ολόκληρα ψέματα, από μισές αλήθειες.
Σίγουρα οι διαβουλεύσεις χρειάζονται πολλούς. Η δράση όμως χρειάζεται μόνο έναν.
Οι υποψήφιοι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ πάντως, οφείλουν και πρέπει να θυμούνται ότι:
‘’Τους μεγάλους ηγέτες, ο λαός δεν ξέρει ότι υπάρχουν, τους μικρότερους ηγέτες, ο λαός τους αγαπά και του εγκωμιάζει, τους ακόμα μικρότερους, ο λαός τους φοβάται, τους ακόμα πιο μικρούς, ο λαός τους μισεί’’.
27 Οκτ 2007
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ.
Είναι αλήθεια ότι το κεντρικό δελτίο του Mega έχει αρχίσει να παίρνει τη κάτω βόλτα; Πολλοί παράλληλα είναι αυτοί που πιστεύουν πως στο τέλος της χρονιάς, είναι πιθανό να τερματίσει τρίτο…
Κάποτε ο κ. Καραμανλής είχε κάνει μια αναφορά για κάποιους ΄΄νταβατζήδες΄΄। Δεν θυμάμαι με ποιά αφορμή και ποιους εννοούσε.Θα ήθελα όμως να σημειώσω πως ΄΄νταβατζήδες΄΄ στην ενημέρωσή μας, σε καμιά περίπτωση δεν χρειαζόμαστε. Βέβαια, δεν εννοώ πως τα κανάλια και ειδικά το Mega, παίζουν ενίοτε το ρόλο του νταβατζή στην ενημέρωση των πολιτών, απλά παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις το τελευταίο καιρό, παρατηρώ πως πληθαίνουν οι φωνές που επισημαίνουν πως ορισμένα ΜΜΕ προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν τη σκέψη και τη γνώμη του κόσμου.
Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, οφείλουν να συμβάλουν ουσιαστικά στη θωράκιση του πλαισίου λειτουργίας των ΜΜΕ, έτσι ώστε να εξαφανιστεί κάθε πιθανότητα μελλοντικά κάποιοι να μπορέσουν να λειτουργήσουν ως ΄΄νταβατζήδες΄΄ στην ενημέρωσή μας. Αυτό, έχει να κάνει τόσο με τη ποιότητα της δημοκρατίας, όσο και με την επιβίωση του πολιτικού μας συστήματος.
Τόσο στη ΝΔ, όσο και στο ΠΑΣΟΚ, πρέπει να υπάρξει αυτοκάθαρση. Την πολιτική πρέπει να την παράγουν οι πολιτικοί. Ο κ. Καραμανλής και ο κ. Παπανδρέου πρέπει να γίνουν οι σημαιοφόροι της ΑΥΤΟΚΑΘΑΡΣΗΣ του πολιτικού μας συστήματος. ΣΤΟΧΟΣ πρέπει να είναι η προκοπή του τόπου.Τον στρατηγικό σχεδιασμό για την επίτευξη αυτού του στόχου δεν τον κάνουνοι επιχειρηματίες, αυτοί απλά συμβάλουν, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά.
Το στρατηγικό σχεδιασμό τον κάνουν οι πολιτικοί μέσω της πολιτικής.Ο λαός ψηφίζει κυβέρνηση για να διοικήσει το κράτος. Το κράτος δίδει τη δυνατότητα σε ιδιώτες, να ασκήσουν επιχειρηματική δραστηριότητα. Η επιχείρηση πρέπει και οφείλει να έχει ως στόχος το κέρδος. Παράλληλα όμως οι επιχειρήσεις πρέπει να συμβάλλουν ουσιαστικά στην αποφυγή της έξαρσης των κοινωνικών ανισοτήτων, αποδίδοντας το μέρισμα που τους αναλογεί, προς όφελος της κοινωνικής συνοχής. Με λίγα λόγια, ο λαός είναι αυτός που δίδει τη δυνατότητα σε κάποιους ιδιώτες να ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα και οι επιχειρήσεις πρέπει να ανταποδίδουν αυτά που του οφείλουν. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Οι κ.κ. Παπανδρέου και Καραμανλής, τιμώντας, αναδεικνύοντας και προάγοντας την πολιτική τους κληρονομιά, οφείλουν και πρέπει να συνεργαστούν για να βγει επιτέλους το πολιτικό μας σύστημα από τη κρίση των τελευταίων ετών, οφείλουν να διαλύσουν το καρκίνωμα που οι πολίτες ονομάζουν διαπλοκή, οφείλουν να απαλλάξουν τα πολιτικά κόμματά από τα φερέφωνα της. Οφείλουν να συνεργαστούν για την εξυγίανση της δημοκρατίας μας, για την προκοπή του τόπου, τη προκοπή της Ελλάδας και των Ελλήνων. Οφείλουν να ξανακάνουν ξανά το τόπο μας, σημείο αναφοράς της Δημοκρατίας, στο διαρκώς μεταβαλλόμενο παγκόσμιο σκηνικό. Εμείς τη διδάξαμε, σε μας πέφτει και ο κλήρος να βρούμε τις λύσεις για να βγει η δημοκρατία από τη κρίση που γενικότερα αντιμετωπίζει.Πιστεύω πως τόσο ο κ. Καραμανλής, όσο και ο κ. Παπανδρέου θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων που σήμερα οι συνθήκες επιβάλλουν.
11 Οκτ 2007
Πολιτικές Σκέψεις (a).
Μας έχει διαστρεβλώσει όλους, μια εκπαίδευση που από τη μικρή μας ηλικία προσπαθεί να σκοτώσει μέσα μας το κριτικό πνεύμα και να αναπτύξει το πνεύμα της συγκατάβασης και της υποταγής.
Η Ελευθερία, η Ισότητα και η πρακτική της Αλληλοβοήθειας είναι το μοναδικό ουσιαστικό εμπόδιο που μπορούμε να αντιτάξουμε στα αντικοινωνικά ένστικτα ορισμένων από εμάς.
Ένας κόσμος στον οποίο το νερό και το ρεύμα θα φτάνει σε εμάς μέσα από τεράστιους ιδιωτικούς σταθμούς, θα παραμένει ουσιαστικά έξω από τον έλεγχό μας. Η πολιτική όμως, είναι μια ελπίδα, ίσως μέσα από τη συζήτηση και τη σύνθεση να μπορέσουμε να οδηγηθούμε στην αναδιανομή της εξουσίας, υπέρ των πολιτών.
Η Ελευθερία, η Ισότητα και η πρακτική της Αλληλοβοήθειας είναι το μοναδικό ουσιαστικό εμπόδιο που μπορούμε να αντιτάξουμε στα αντικοινωνικά ένστικτα ορισμένων από εμάς.
Ένας κόσμος στον οποίο το νερό και το ρεύμα θα φτάνει σε εμάς μέσα από τεράστιους ιδιωτικούς σταθμούς, θα παραμένει ουσιαστικά έξω από τον έλεγχό μας. Η πολιτική όμως, είναι μια ελπίδα, ίσως μέσα από τη συζήτηση και τη σύνθεση να μπορέσουμε να οδηγηθούμε στην αναδιανομή της εξουσίας, υπέρ των πολιτών.
9 Οκτ 2007
ΤΣΕ.
Έτσι, λόγω της επετείου!
«Τώρα υπάρχουν βασιλιάδες χωρίς στέμματα: είναι τα μονοπώλια, αληθινοί αφέντες ολόκληρων χωρών, ακόμα και ηπείρων, σαν την περίπτωση της Αφρικής, ενός γερου τμήματος της Ασίας και δυστυχώς επίσης της Αμερικής μας. Κατά καιρούς προσπάθησαν να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Όπως ο Χίτλερ, ο εκπρόσωπος των μεγάλων γερμανικών μονοπωλίων, που προσπάθησε να επιβάλει την ιδέα της ανωτερότητας μιας φυλής στον κόσμο, με έναν πόλεμο που στοίχισε τη ζωή 40 εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων. Η σημασία των μεγάλων μονοπωλίων είναι τεραστία. Σε σημείο που να εξουδετερώνει την πολιτική ισχύ σε πολλές από τις δημοκρατίες μας.» (Πολιτική και Οικονομική Ανεξαρτησία).
09 Οκτωβρίου ...πέρασαν κιόλας 40 χρόνια...HASTA SIEMPRE COMANDANTE!
«Τώρα υπάρχουν βασιλιάδες χωρίς στέμματα: είναι τα μονοπώλια, αληθινοί αφέντες ολόκληρων χωρών, ακόμα και ηπείρων, σαν την περίπτωση της Αφρικής, ενός γερου τμήματος της Ασίας και δυστυχώς επίσης της Αμερικής μας. Κατά καιρούς προσπάθησαν να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Όπως ο Χίτλερ, ο εκπρόσωπος των μεγάλων γερμανικών μονοπωλίων, που προσπάθησε να επιβάλει την ιδέα της ανωτερότητας μιας φυλής στον κόσμο, με έναν πόλεμο που στοίχισε τη ζωή 40 εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων. Η σημασία των μεγάλων μονοπωλίων είναι τεραστία. Σε σημείο που να εξουδετερώνει την πολιτική ισχύ σε πολλές από τις δημοκρατίες μας.» (Πολιτική και Οικονομική Ανεξαρτησία).
09 Οκτωβρίου ...πέρασαν κιόλας 40 χρόνια...HASTA SIEMPRE COMANDANTE!
2 Οκτ 2007
Η Νέα Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα.
Η νέα σοσιαλδημοκρατία οφείλει, εκτός από το στόχο της αναδιανομής του πλούτου, να επιδιώξει και το στόχο της αναδιανομής ικανοτήτων, έτσι ώστε βαθμιαία επιτυγχάνοντας το στόχο της δίκαιης κοινωνίας, να δημιουργηθούν οι απαραίτητες συνθήκες για μια κοινωνία ''θετικής πρόνοιας''.
Σε μια τέτοια κοινωνία «το συμβόλαιο μεταξύ ατόμου και κυβέρνησης μεταλλάσσεται, καθώς η αυτονομία και η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας—το μέσο δηλαδή της διάδοσης της ατομικής υπευθυνότητας — έρχονται πλέον στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος». Ο ριζοσπαστισμός σήμερα, έχει πλέον μια έννοια διαφορετική από αυτήν που είχε παλιά.
Ο ριζοσπαστισμός ήταν η έννοια που όρθωνε την Αριστερά ενάντια στη Δεξιά. Σήμερα ριζοσπαστισμός σημαίνει την υπέρβαση από τις αγκυλώσεις της παλαιάς αριστεράς και την υπέρβαση από παλαιού τύπου αριστερές προσεγγίσεις. Έτσι, λοιπόν, ο ριζοσπαστισμός παίρνει ένα νέο νόημα, ένα Κεντροαριστερό νόημα. Μια ανανεωμένη σοσιαλδημοκρατία πρέπει να τοποθετείται αριστερά του κέντρου. Κι αυτό διότι η κοινωνική αλληλεγγύη και η πολιτική της χειραφέτησης παραμένουν κύρια συστατικά της ταυτότητάς της. Με αυτή την προσέγγιση οι σοσιαλδημοκράτες θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τόσο παραδοσιακά όσο και πρωτοεμφανιζόμενα πολιτικά προβλήματα όπως, για παράδειγμα, είναι αυτά που έχουν να κάνουν με την οικολογία».
Η σοσιαλδημοκρατία είναι, εξ αντικειμένου, συνυφασμένη με την έννοια της δημοκρατίας. Ο τρόπος με τον οποίο ορίζουμε τη δημοκρατία σήμερα δεν είναι αρκούντως δημοκρατικός. Βρισκόμαστε, μπροστά σε μια δημοκρατική κρίση και πρέπει να προχωρήσουμε σε μια εκδημοκρατικοποίηση της δημοκρατίας. Είναι γεγονός ότι μπροστά στις ριζικές εξελίξεις που φέρνει μαζί της η παγκοσμιοποίηση και η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας χρειάζεται μια περαιτέρω αξιολόγηση του επιπέδου της δημοκρατίας των κρατών και της ποιότητας επικοινωνίας στο διεθνές περιβάλλον.
Η παγκοσμιοποίηση και η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχουν επιτρέψει την περαιτέρω εξάπλωση των δημοκρατικών αρχών. Ο «εκδημοκρατισμός της δημοκρατίας» απαιτεί την αποκέντρωση του κράτους. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι το κράτος μένει αμέτοχο στις εξελίξεις. Σημαίνει, όμως, ότι η παγκοσμιοποίηση υποχρεώνει το κράτος να μεταβιβάσει εξουσίες προς τα κάτω για να μπορέσει να αναλάβει τη διεκπεραίωση των νέων υποχρεώσεων που οι παγκόσμιες εξελίξεις δημιουργούν.
Σημαίνει, επίσης, ενίσχυση της δημόσιας σφαίρας και της κοινωνίας των πολιτών με εφαρμογή της ανεκτικότητας, της αποδοχής του άλλου και τη διαφάνεια». Ένα Ισχυρό Ενιαίο Ριζοσπαστικό Κοινωνικό Ρεύμα μπορεί να είναι μια ρεαλιστική απάντηση στο νεοφιλελευθερισμό, σε αντίθεση με την παραδοσιακή κομμουνιστική Αριστερά, η οποία αποδείχθηκε αναποτελεσματική.
Μπορεί να αποτελέσει μια ρεαλιστική εναλλακτική επιλογή στη νεοφιλελεύθερη πρόταση. Ίσως να είναι και ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να αποκαταστήσουμε το κύρος βασικών σοσιαλδημοκρατικών αρχών, όπως είναι αυτή της κοινωνικής αλληλεγγύης. Αυτή είναι και η σημαντική πρόκληση για τη σημερινή σοσιαλδημοκρατία, για τη Νέα Ριζοσπαστική Πλειοψηφική Αριστερά.
Σε μια τέτοια κοινωνία «το συμβόλαιο μεταξύ ατόμου και κυβέρνησης μεταλλάσσεται, καθώς η αυτονομία και η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας—το μέσο δηλαδή της διάδοσης της ατομικής υπευθυνότητας — έρχονται πλέον στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος». Ο ριζοσπαστισμός σήμερα, έχει πλέον μια έννοια διαφορετική από αυτήν που είχε παλιά.
Ο ριζοσπαστισμός ήταν η έννοια που όρθωνε την Αριστερά ενάντια στη Δεξιά. Σήμερα ριζοσπαστισμός σημαίνει την υπέρβαση από τις αγκυλώσεις της παλαιάς αριστεράς και την υπέρβαση από παλαιού τύπου αριστερές προσεγγίσεις. Έτσι, λοιπόν, ο ριζοσπαστισμός παίρνει ένα νέο νόημα, ένα Κεντροαριστερό νόημα. Μια ανανεωμένη σοσιαλδημοκρατία πρέπει να τοποθετείται αριστερά του κέντρου. Κι αυτό διότι η κοινωνική αλληλεγγύη και η πολιτική της χειραφέτησης παραμένουν κύρια συστατικά της ταυτότητάς της. Με αυτή την προσέγγιση οι σοσιαλδημοκράτες θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τόσο παραδοσιακά όσο και πρωτοεμφανιζόμενα πολιτικά προβλήματα όπως, για παράδειγμα, είναι αυτά που έχουν να κάνουν με την οικολογία».
Η σοσιαλδημοκρατία είναι, εξ αντικειμένου, συνυφασμένη με την έννοια της δημοκρατίας. Ο τρόπος με τον οποίο ορίζουμε τη δημοκρατία σήμερα δεν είναι αρκούντως δημοκρατικός. Βρισκόμαστε, μπροστά σε μια δημοκρατική κρίση και πρέπει να προχωρήσουμε σε μια εκδημοκρατικοποίηση της δημοκρατίας. Είναι γεγονός ότι μπροστά στις ριζικές εξελίξεις που φέρνει μαζί της η παγκοσμιοποίηση και η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας χρειάζεται μια περαιτέρω αξιολόγηση του επιπέδου της δημοκρατίας των κρατών και της ποιότητας επικοινωνίας στο διεθνές περιβάλλον.
Η παγκοσμιοποίηση και η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχουν επιτρέψει την περαιτέρω εξάπλωση των δημοκρατικών αρχών. Ο «εκδημοκρατισμός της δημοκρατίας» απαιτεί την αποκέντρωση του κράτους. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι το κράτος μένει αμέτοχο στις εξελίξεις. Σημαίνει, όμως, ότι η παγκοσμιοποίηση υποχρεώνει το κράτος να μεταβιβάσει εξουσίες προς τα κάτω για να μπορέσει να αναλάβει τη διεκπεραίωση των νέων υποχρεώσεων που οι παγκόσμιες εξελίξεις δημιουργούν.
Σημαίνει, επίσης, ενίσχυση της δημόσιας σφαίρας και της κοινωνίας των πολιτών με εφαρμογή της ανεκτικότητας, της αποδοχής του άλλου και τη διαφάνεια». Ένα Ισχυρό Ενιαίο Ριζοσπαστικό Κοινωνικό Ρεύμα μπορεί να είναι μια ρεαλιστική απάντηση στο νεοφιλελευθερισμό, σε αντίθεση με την παραδοσιακή κομμουνιστική Αριστερά, η οποία αποδείχθηκε αναποτελεσματική.
Μπορεί να αποτελέσει μια ρεαλιστική εναλλακτική επιλογή στη νεοφιλελεύθερη πρόταση. Ίσως να είναι και ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να αποκαταστήσουμε το κύρος βασικών σοσιαλδημοκρατικών αρχών, όπως είναι αυτή της κοινωνικής αλληλεγγύης. Αυτή είναι και η σημαντική πρόκληση για τη σημερινή σοσιαλδημοκρατία, για τη Νέα Ριζοσπαστική Πλειοψηφική Αριστερά.
Η Ενιαία Ριζοσπαστική Αριστερά ως πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα.
O στόχος πρέπει να είναι ο απεγκλωβισμός μεγάλων κοινωνικών ομάδων από την εκλογική ομηρία του δικομματισμού. Κοινωνικών ομάδων που πραγματικά επιδιώκουν ελευθερία έκφρασης, ποιότητα ζωής, κοινωνική δικαιοσύνη.
Σήμερα είναι φανερό πως αυτοί οι στόχοι δεν μπορούν να επιτευχθούν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, για διάφορους λόγους. Αυτό είναι κατανοητό από τον Ελληνικό Λαό, απλά δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική πρόταση που να πείθει πως μπορεί να αναλάβει άμεσα και με επιτυχία, τη διακυβέρνηση της χώρας. Όταν αυτή η πρόταση υπάρξει, είναι απολύτως βέβαιο πως η λαϊκή απαίτηση για για μια δίκαιη κοινωνία θα εκφραστεί με πρωτοφανή για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης τρόπο.
Ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά κινήματα που εστιάζουν στην προσωπική ευθύνη που έχει το άτομο για τις πράξεις του απέναντι στον εαυτό του και το κοινωνικό σύνολο, που εστιάζουν στις δυνατότητες της εθελοντικής συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας των ανθρώπων με βάση τον ατομικό αυτοπροσδιορισμό και την προσωπική συμμετοχή, όπου οι κοινωνικές σχέσεις θεμελιώνονται στην "εκούσια" ομαδική συγκρότηση αυτόνομων ατόμων, την αμοιβαία βοήθεια και την αυτοδιάθεση, κινήματα που διακηρύσσουν την κυριαρχία του ηθικού νόμου του ατόμου, προοδευτικές πολιτικές που γεννιούνται μέσα από τις διαρκείς και μόνιμες ζυμώσεις της σύγχρονης πολιτικής σκέψης, σίγουρα είναι πολιτικές προσπάθειες που κινούνται στο χώρο της ενιαίας ριζοσπαστικής αριστεράς και αναμφισβήτητα μπορούν να οδηγήσουν στη σταδιακή βελτίωση της επικοινωνίας μεταξύ πολιτών και πολιτικής, αναβαθμίζοντας τη ποιότητα σκέψης των Ελλήνων.
Η πολιτική πρόταση της ενιαίας ριζοσπαστικής αριστεράς, πρέπει να είναι το αποτέλεσμα έκφρασης της συνειδητής πολιτικής επιλογής των Ελλήνων και όχι απλά η έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Σταδιακά για μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού θα τεθεί θέμα επιβίωσης. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύσκολο να προβλεφθεί ο τρόπος και το μέγεθος της αντίδρασης του κόσμου.
Για να προλάβουμε εξαιρετικά δυσάρεστες καταστάσεις, αυτό που πρέπει να γίνει είναι πρώτα να αφυπνιστεί ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος της χώρας και μετά οι απλοί πολίτες.
Σήμερα είναι φανερό πως αυτοί οι στόχοι δεν μπορούν να επιτευχθούν από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, για διάφορους λόγους. Αυτό είναι κατανοητό από τον Ελληνικό Λαό, απλά δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική πρόταση που να πείθει πως μπορεί να αναλάβει άμεσα και με επιτυχία, τη διακυβέρνηση της χώρας. Όταν αυτή η πρόταση υπάρξει, είναι απολύτως βέβαιο πως η λαϊκή απαίτηση για για μια δίκαιη κοινωνία θα εκφραστεί με πρωτοφανή για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης τρόπο.
Ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά κινήματα που εστιάζουν στην προσωπική ευθύνη που έχει το άτομο για τις πράξεις του απέναντι στον εαυτό του και το κοινωνικό σύνολο, που εστιάζουν στις δυνατότητες της εθελοντικής συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας των ανθρώπων με βάση τον ατομικό αυτοπροσδιορισμό και την προσωπική συμμετοχή, όπου οι κοινωνικές σχέσεις θεμελιώνονται στην "εκούσια" ομαδική συγκρότηση αυτόνομων ατόμων, την αμοιβαία βοήθεια και την αυτοδιάθεση, κινήματα που διακηρύσσουν την κυριαρχία του ηθικού νόμου του ατόμου, προοδευτικές πολιτικές που γεννιούνται μέσα από τις διαρκείς και μόνιμες ζυμώσεις της σύγχρονης πολιτικής σκέψης, σίγουρα είναι πολιτικές προσπάθειες που κινούνται στο χώρο της ενιαίας ριζοσπαστικής αριστεράς και αναμφισβήτητα μπορούν να οδηγήσουν στη σταδιακή βελτίωση της επικοινωνίας μεταξύ πολιτών και πολιτικής, αναβαθμίζοντας τη ποιότητα σκέψης των Ελλήνων.
Η πολιτική πρόταση της ενιαίας ριζοσπαστικής αριστεράς, πρέπει να είναι το αποτέλεσμα έκφρασης της συνειδητής πολιτικής επιλογής των Ελλήνων και όχι απλά η έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Σταδιακά για μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού θα τεθεί θέμα επιβίωσης. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύσκολο να προβλεφθεί ο τρόπος και το μέγεθος της αντίδρασης του κόσμου.
Για να προλάβουμε εξαιρετικά δυσάρεστες καταστάσεις, αυτό που πρέπει να γίνει είναι πρώτα να αφυπνιστεί ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος της χώρας και μετά οι απλοί πολίτες.
Η πολιτική αστοχία (αυτοκτονία;) του κ. Βενιζέλου.
Η υποβολή υποψηφιότητας για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την ημέρα διεξαγωγής των εκλογών, εκτός από αντικαταστατική ενέργεια, κρίνεται και ως πολιτικά αντιδεοντολογική. Ο κ. Βενιζέλος με τον τρόπο υποβολής της υποψηφιότητάς του, έθεσε σε αμφισβήτηση την ικανότητά του για την ηγεσία του κόμματος, πόσο μάλλον δε, την καταλληλότητά του για υποψήφιος πρωθυπουργός.
Επέλεξε μια χρονική στιγμή για να αυτοπροταθεί ως υποψήφιος σωτήρας του κινήματος, που φανερώνει ότι:
• Αντιδρά εν θερμώ, εν μέσω και εν εξελίξει πολιτικής κρίσης
• Συμπεριφέρεται αντιθεσμικά και πολιτικά, αντιδεοντολογικά
Χαρακτηριστικά συμπεριφοράς και τρόπου σκέψης, εντελώς αρνητικά, για έναν υποψήφιο ηγέτη.
Παράλληλα, η ταχύτατη στήριξη του από ορισμένo αριθμό στελεχών του ΠΑΣΟΚ και από κάποιους πανεπιστημιακούς, σε συνδυασμό με τη δημοσιοποίηση δημοσκοπήσεων στα ΜΜΕ, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν σε χρονική στιγμή όπου οι πολίτες τελούν υπό συναισθηματική φόρτιση (χαρά νίκης, πίκρα ήττας) και που τον παρουσιάζουν ως ιδανικό υποψήφιο, φανερώνει πως πιθανότατα βρισκόμαστε μπροστά στην άκομψη εκτέλεση ενός οργανωμένου σχεδίου. Είναι απολύτως λογικό κάθε πολίτης που ψήφισε σε αυτές τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, αναλογιζόμενος το τελικό αποτέλεσμα, εύλογα να αναρωτιέται αν υπήρξε εσωτερική υπονόμευση.
Είναι νομίζω ξεκάθαρο πως τη πολιτική την ασκούν οι πολιτικοί και όχι τα ΜΜΕ. Το αν θα αλλάξει ή όχι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πρέπει να το αποφασίσουν τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ. Οι μεγάλοι καναλαρχες, έτρεξαν να προλάβουν την σκέψη του κόσμου για το ποιος από τους δυο προηγείται στη κούρσα διαδοχής. Δεν ρώτησε όμως κανείς, για το ποια πολιτική θέλουν οι πολίτες να ασκεί το ΠΑΣΟΚ. Προτιμούν ένα κεντροδεξιό κόμμα ή ένα κεντροαριστερό; Το μήνυμα των εκλογών ποιο ήταν;
Η εξουσία δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός.
Έχοντας ο Πρόεδρος του Κινήματος ανακοινώσει πως προτίθεται να θέσει τον εαυτό του στη κρίση της βάσης του ΠΑΣΟΚ, ακολουθώντας τις εσωκομματικές διαδικασίες που προβλέπονται, ο κ. Βενιζέλος με την αντιθεσμική, αντικαταστατική και πολιτικά αντιδεοντολογική στάση του, φλέρταρε επικίνδυνα με τη διαγραφή, δεδομένου πάντα πως μέχρι τώρα, ο Γιώργιος Παπανδρέου παραμένει Πρόεδρος της Παράταξης.
Ένας Πρόεδρος ο οποίος είναι στη πολιτική και παράγει πολιτική, από τη μέρα που γεννήθηκε. Πέρα από τις διάφορες θέσεις από τις οποίες υπηρέτησε τον Ελληνικό Λαό και το κόμμα του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει διατελέσει:
1.Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (…ακόμα και σήμερα που γίνεται αυτή η συζήτηση βρίσκεται σε αυτή τη θέση).
2.Αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς
3.Αντιπρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας
4.Μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών
5.Αντιπρόεδρος του Κέντρου Μελετών και Αυτομόρφωσης
6.Ιδρυτικό Μέλος του Helsinki Citizens Assembly
7.Ιδρυτικό Μέλος της Πρωτοβουλίας για την Συνεργασία στα Βαλκάνια
8.Συντονιστής της Επιτροπής για την ανάληψη από τη χώρα μας της Ολυμπιάδας του 2004.
Ο κ. Βενιζέλος μπήκε στη πολιτική ζωή της χώρας μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά., (1989 -1990). Ήταν στην ομάδα υπεράσπισης του Ανδρέα, εκτελώντας χρέη νομικού συμβούλου. Ο Ανδρέας, μετά τη δίκη, θέλοντας να τον ευχαριστήσει για τη συμβολή του, του έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να ασχοληθεί με τη πολιτική. Tα δύο τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ έχουν σχηματίσει μια εντελώς πλασματική εικόνα, τόσο για το κ. Παπανδρέου, όσο και για το κ. Βενιζέλο. Έτσι βρισκόμαστε σήμερα στην άβολη θέση, διάφοροι να επιχειρηματολογούν υπέρ του κ.Βενιζέλου και ένας νομικός σύμβουλος να αμφισβητεί το Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και αν θεωρήσουμε πως οι προθέσεις του κ. Βενιζέλου είναι αγνές, πράγμα για το οποίο είναι δύσκολο κάποιος να πειστεί, του λείπει το απαιτούμενο πολιτικό βάθος για να έρθει σε σύγκρουση, σε ανοικτή ρήξη με το κατεστημένο και να επιχειρήσει τις αλλαγές που έχει ανάγκη η κοινωνία και ο τόπος.
Σχετικά με το κ. Παπανδρέου, από τι στιγμή που υποβόσκει το στοιχείο της εσωτερικής υπονόμευσης, οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ οφείλουν να περιμένουν τις εξελίξεις. Στη πορεία προς την εκλογή Προέδρου, ο κ. Παπανδρέου μπορεί να εκμεταλλευτεί την τελευταία ευκαιρία που έχει και να αποδείξει στο ευρύ κοινό του ΠΑΣΟΚ τις ικανότητές του, ως ο εμπνευστής μια νέας πορείας, ορίζοντας εκ΄ νέου τα δομικά στοιχεία που πρέπει να έχει ένας σύγχρονος ηγέτης, συνοψίζοντας και καταθέτοντας τη πρόταση του για τη Νέα Αλλαγή, η εφαρμογή της οποίας μπορεί να είναι σε θέση να οδηγήσει άμεσα, στην ανακούφιση της Ελληνικής Κοινωνίας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου αναμφισβήτητα είναι ένας σύγχρονος και καθόλου ετεροχρονισμένος πολιτικός. Ο Καραμανλής αναμφισβήτητα θα εκλέγεται όσες φορές τον εκλέγει ο Ελληνικός λαός . Το θέμα δεν είναι να βρει το ΠΑΣΟΚ τον άλλο Καραμανλή (βλέπε Βενιζέλος), το θέμα είναι να κατεβάσει την δική του σύγχρονη και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ πρόταση που έχει ανάγκη η κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση η υποψηφιότητα Βενιζέλου, φαίνεται πως υπό καμία έννοια δεν μπορεί να ταυτιστεί με το μέλλον της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα.
Επέλεξε μια χρονική στιγμή για να αυτοπροταθεί ως υποψήφιος σωτήρας του κινήματος, που φανερώνει ότι:
• Αντιδρά εν θερμώ, εν μέσω και εν εξελίξει πολιτικής κρίσης
• Συμπεριφέρεται αντιθεσμικά και πολιτικά, αντιδεοντολογικά
Χαρακτηριστικά συμπεριφοράς και τρόπου σκέψης, εντελώς αρνητικά, για έναν υποψήφιο ηγέτη.
Παράλληλα, η ταχύτατη στήριξη του από ορισμένo αριθμό στελεχών του ΠΑΣΟΚ και από κάποιους πανεπιστημιακούς, σε συνδυασμό με τη δημοσιοποίηση δημοσκοπήσεων στα ΜΜΕ, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν σε χρονική στιγμή όπου οι πολίτες τελούν υπό συναισθηματική φόρτιση (χαρά νίκης, πίκρα ήττας) και που τον παρουσιάζουν ως ιδανικό υποψήφιο, φανερώνει πως πιθανότατα βρισκόμαστε μπροστά στην άκομψη εκτέλεση ενός οργανωμένου σχεδίου. Είναι απολύτως λογικό κάθε πολίτης που ψήφισε σε αυτές τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, αναλογιζόμενος το τελικό αποτέλεσμα, εύλογα να αναρωτιέται αν υπήρξε εσωτερική υπονόμευση.
Είναι νομίζω ξεκάθαρο πως τη πολιτική την ασκούν οι πολιτικοί και όχι τα ΜΜΕ. Το αν θα αλλάξει ή όχι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πρέπει να το αποφασίσουν τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ. Οι μεγάλοι καναλαρχες, έτρεξαν να προλάβουν την σκέψη του κόσμου για το ποιος από τους δυο προηγείται στη κούρσα διαδοχής. Δεν ρώτησε όμως κανείς, για το ποια πολιτική θέλουν οι πολίτες να ασκεί το ΠΑΣΟΚ. Προτιμούν ένα κεντροδεξιό κόμμα ή ένα κεντροαριστερό; Το μήνυμα των εκλογών ποιο ήταν;
Η εξουσία δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός.
Έχοντας ο Πρόεδρος του Κινήματος ανακοινώσει πως προτίθεται να θέσει τον εαυτό του στη κρίση της βάσης του ΠΑΣΟΚ, ακολουθώντας τις εσωκομματικές διαδικασίες που προβλέπονται, ο κ. Βενιζέλος με την αντιθεσμική, αντικαταστατική και πολιτικά αντιδεοντολογική στάση του, φλέρταρε επικίνδυνα με τη διαγραφή, δεδομένου πάντα πως μέχρι τώρα, ο Γιώργιος Παπανδρέου παραμένει Πρόεδρος της Παράταξης.
Ένας Πρόεδρος ο οποίος είναι στη πολιτική και παράγει πολιτική, από τη μέρα που γεννήθηκε. Πέρα από τις διάφορες θέσεις από τις οποίες υπηρέτησε τον Ελληνικό Λαό και το κόμμα του ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει διατελέσει:
1.Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (…ακόμα και σήμερα που γίνεται αυτή η συζήτηση βρίσκεται σε αυτή τη θέση).
2.Αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς
3.Αντιπρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας
4.Μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών
5.Αντιπρόεδρος του Κέντρου Μελετών και Αυτομόρφωσης
6.Ιδρυτικό Μέλος του Helsinki Citizens Assembly
7.Ιδρυτικό Μέλος της Πρωτοβουλίας για την Συνεργασία στα Βαλκάνια
8.Συντονιστής της Επιτροπής για την ανάληψη από τη χώρα μας της Ολυμπιάδας του 2004.
Ο κ. Βενιζέλος μπήκε στη πολιτική ζωή της χώρας μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά., (1989 -1990). Ήταν στην ομάδα υπεράσπισης του Ανδρέα, εκτελώντας χρέη νομικού συμβούλου. Ο Ανδρέας, μετά τη δίκη, θέλοντας να τον ευχαριστήσει για τη συμβολή του, του έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να ασχοληθεί με τη πολιτική. Tα δύο τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ έχουν σχηματίσει μια εντελώς πλασματική εικόνα, τόσο για το κ. Παπανδρέου, όσο και για το κ. Βενιζέλο. Έτσι βρισκόμαστε σήμερα στην άβολη θέση, διάφοροι να επιχειρηματολογούν υπέρ του κ.Βενιζέλου και ένας νομικός σύμβουλος να αμφισβητεί το Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και αν θεωρήσουμε πως οι προθέσεις του κ. Βενιζέλου είναι αγνές, πράγμα για το οποίο είναι δύσκολο κάποιος να πειστεί, του λείπει το απαιτούμενο πολιτικό βάθος για να έρθει σε σύγκρουση, σε ανοικτή ρήξη με το κατεστημένο και να επιχειρήσει τις αλλαγές που έχει ανάγκη η κοινωνία και ο τόπος.
Σχετικά με το κ. Παπανδρέου, από τι στιγμή που υποβόσκει το στοιχείο της εσωτερικής υπονόμευσης, οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ οφείλουν να περιμένουν τις εξελίξεις. Στη πορεία προς την εκλογή Προέδρου, ο κ. Παπανδρέου μπορεί να εκμεταλλευτεί την τελευταία ευκαιρία που έχει και να αποδείξει στο ευρύ κοινό του ΠΑΣΟΚ τις ικανότητές του, ως ο εμπνευστής μια νέας πορείας, ορίζοντας εκ΄ νέου τα δομικά στοιχεία που πρέπει να έχει ένας σύγχρονος ηγέτης, συνοψίζοντας και καταθέτοντας τη πρόταση του για τη Νέα Αλλαγή, η εφαρμογή της οποίας μπορεί να είναι σε θέση να οδηγήσει άμεσα, στην ανακούφιση της Ελληνικής Κοινωνίας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου αναμφισβήτητα είναι ένας σύγχρονος και καθόλου ετεροχρονισμένος πολιτικός. Ο Καραμανλής αναμφισβήτητα θα εκλέγεται όσες φορές τον εκλέγει ο Ελληνικός λαός . Το θέμα δεν είναι να βρει το ΠΑΣΟΚ τον άλλο Καραμανλή (βλέπε Βενιζέλος), το θέμα είναι να κατεβάσει την δική του σύγχρονη και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ πρόταση που έχει ανάγκη η κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση η υποψηφιότητα Βενιζέλου, φαίνεται πως υπό καμία έννοια δεν μπορεί να ταυτιστεί με το μέλλον της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα.
Το Ριζοσπαστικό Κίνημα και η Ένωση Των Επτανήσων.
Την 21η Μαΐου γιορτάζουμε το έπαθλο για τους αγώνες και τις θυσίες ενός μέρους του Ελληνικού Έθνους που δε δίστασε να αντιμετωπίσει τη τεράστια δύναμη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Οι Επτανήσιοι ποτέ δε δέχτηκαν παθητικά την κατάπνιξη των πόθων τους. Από το Δημοκρατικό Κατάστημα Αργοστολίου ξεπήδησε ο Ριζοσπαστισμός ο οποίος γέννησε τον αγώνα για την απομάκρυνση των Άγγλων και οδήγησε στην Ένωση των νησιών μας με την Ελλάδα.
Στις 16 Μαΐου 1864 ο απεσταλμένος του Βασιλείου της Ελλάδας Θρασύβουλος Ζαΐμης παρέλαβε από το τελευταίο άγγλο Αρμοστή Στορξ, τα ερειπωμένα φρούρια της Κέρκυρας και στις 21 Μαΐου 1864 έγινε η επίσημη παράδοση των νησιών μας. Τη μέρα αυτή τα νησιά του Ιονίου γίνονται τμήμα του Ελληνικού κράτους και όλοι γιορτάζουν, ενώ υποστέλλεται η Αγγλική σημαία, ανυψώνεται η Ελληνική και συγχρόνως αποχωρούν οι Αγγλικές αρχές κατοχής. Από τους ξέφρενους όμως πανηγυρισμούς του ανυποψίαστου κόσμου, απουσιάζουν οι κορυφαίοι ηγέτες και μάρτυρες του ριζοσπαστικού αγώνα, ο Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος και ο Ιωσήφ Μομφεράτος. Απουσιάζουν συνειδητά και προκλητικά. Ο ένας μένει κλεισμένος στο σπίτι του, αρνούμενος να συμμερισθεί αυτό το εθνικό μεθύσι για να αυτοσυγκεντρωθεί και ο άλλος παρακολουθεί τις εκδηλώσεις πίσω από μια μισόκλειστη γρίλια με τη καρδιά σφιγμένη. Γιατί; Tί είχε συμβεί;
To 1809 η Βρετανία κατέλαβε τη Ζάκυνθο και τη Κεφαλονιά. Μετά το συνέδριο της Βιέννης (1815), με την ειδική συνθήκη των Παρισίων (24 Νοεμβρίου 1815), η Βρετανία ανέλαβε τη προστασία των Επτανήσων. Η συνθήκη προέβλεπε τη προστασία ενός Ελεύθερου και Ανεξάρτητου κράτους, του κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών των Ιονίων Νήσων. Αυτό ουδόλως ετηρήθη από τη Μ. Βρετανία. Η προστασία εξετράπη αμέσως και επισήμως, δια του αντιδραστικού συντάγματος του Μαίτλαντ του 1817, σε ανοικτή και όλως βίαιης επικυριαρχία. Από το παρατήριο αυτό των Επτανήσων η Βρετανία:
α) Εποπτεύει όλη την οικονομική κίνηση στο Αιγαίο,
β) Παρεμβαίνει στις σχέσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τους υπηκόους της,
γ) στην αρχή της Ελληνικής Επανάστασης αντιπράττει προς τους Έλληνες, ύστερα συμπράττει για να προωθεί αγγλόφιλα αισθήματα και ληστρικά δάνεια.
Μέσα σ΄αυτό το κλίμα και με αυτό το πνεύμα οι Άγγλοι οργάνωσαν την Ιόνιο πολιτεία. Όταν άρχιζε μέσα σε δύσκολες περιστάσεις τη σταδιοδρομία του το Ελληνικό κράτος (1832) και διαμορφώνονταν των Ελλήνων η μεγάλη Ιδέα (1844), εύλογο αυτό ήταν να ασκεί έλξη προς τους Επτανήσιους, αφού μάλιστα πολλοί Επτανήσιοι πρωτοστατούσαν στην οικοδόμηση του Νέου Ελληνικού κράτους (Καποδίστριας, Μεταξάς). Έτσι σταδιακά άρχισε να διαμορφώνεται το αίτημα για Ένωση με την ευρύτερη ελληνική πατρίδα. Το αίτημα αυτό κατά τη δεκαετία του 1840 έπαιρνε ολοένα ευρύτερο περιεχόμενο (κοινωνικό, πολιτικό, εθνικό) και μαχητική έκφραση (μαχητικές εκδηλώσεις του Σταυρού (ΣΕΠ 1948), εξέγερση της Σκάλας (1849)).
Τότε διαμορφώθηκαν στα Ιόνια νησιά τρία κόμματα ή πολιτικά μορφώματα:
1) Oι Προστασιανοί. Ευγενείς και άλλοι που εξαρτούσαν τα ενδιαφέροντα και τα συμφέροντα τους από την αγγλική παρουσία.
2) Οι Μεταρρυθμιστές. Κόμμα που προέβαλε την ανάγκη μεταρρύθμισης του Συντάγματος του 1817, που τόνιζε την ανάγκη ανόδου του μορφωτικού επιπέδου των Επτανησίων και μετέθετε την Ένωση στο απώτερο μέλλον.
3) Οι Ριζοσπάστες. Παράταξη η οποία σε αδιαχώριστη ενότητα πρόβαλε τις αρχές της Ελευθερίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης.
Προωθούσαν θαρραλέα και μαχητικά το αίτημα της Ένωσης. Συνδέθηκε με κινήματα και ηγετικές μορφές της Επαναστατικής Ευρώπης και διακήρυξε την ανάγκη ίδρυσης μιας Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας στη βάση της αλληλεγγύης των λαών. Στις 26 Νοεμβρίου του 1850 η κινητοποίηση είχε φθάσει στη κορύφωσή της. Ήταν μια αξέχαστη στιγμή στους αγώνες του Επτανησώτικού λαού όταν ο Ριζοσπάστης βουλευτής Ιωάννης Δετοράτος-Τυπάλδος, σε μια ενθουσιώδη Βουλή, προτείνει το ψήφισμα για την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα. Το ψήφισμα έλεγε:<< Επειδή η Ανεξαρτησία, η Κυριαρχία και η Εθνικότης εκάστου λαού είναι δικαιώματα φυσικά και απαράγραπτα διακηρύττει ότι η ομόθυμος, στερεά και αμετάτρεπτος θέληση του Επτανησιακού λαού, είναι η ανάκτηση της ανεξαρτησίας τους και η ένωση αυτού με το λοιπό Έθνος του, την απελευθερωμένη Ελλάδα>>. Το ψήφισμα αυτό υπέγραψαν οι: Γεράσιμος Λιβαδάς, Ναδάλης Δομενεγίνης, Γεώργιος Τυπάλδος, Φραγκίσκος Δομενεγίνης, Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος, Ιωσήφ Μομφεράτος, Τηλέμαχος Παϊζης, Ιωάννης Τυπάλδος, Άγγελος Σιγούρος-Δεσύλλας, Στ. Πυλαρινός, Χριστόδουλος Τοφάνης.
Η προστάτρια δύναμη θορυβημένη αντέδρασε άμεσα. Χρησιμοποίησε όπλα, κατέφυγε σε διώξεις, καταδίκες, απαγχονισμούς, εξορίες, εκλογικές νοθείες. Κατέβαλε κάθε προσπάθεια να περιορίσει και να ελέγξει την εξάπλωση του Ριζοσπαστισμού. Επιδίωξε να αποκεφαλίσει το κίνημα, να τρομοκρατήσει το λαό, να σκορπίσει τη σύγχυση. Παράλληλα, μετά το κριμαϊκό πόλεμο (1854-1857), η βρετανική διπλωματία άρχισε να μελετά άλλους τρόπους υπεράσπισης των συμφερόντων της στον Ελλαδικό και μεσογειακό χώρο, και γενικά λειτούργησε περίπου ως εξής:Ένωση θέλετε; Ένωση θα έχετε!! Απλά θα υποβάλλεται ικετήριες επιστολές προς τη Βασίλισσά μας και εμείς αντί να έχουμε βάση ελέγχου της μεσογείου τη Κέρκυρα, μπορούμε να μετακομίσουμε στην Αθήνα. Αρκεί εσείς οι Επτανήσιοι και οι λοιποί Έλληνες, να εκλέξετε για Βασιλιά άτομο αρεστό σε μας, που θα δείξει κατανόηση στις επιδιώξεις μας.
Συγκεκριμένα η Βρετανική διπλωματία την εποχή εκείνη:
1) Aναζητεί πρόσωπο αρεστό για το Βασιλικό θρόνο στην Ελλάδα μετά την έξωση του Όθωνα (1862)
2) Διαπραγματεύεται με τους κηδεμόνες του νέου υποψηφίου τις απολαβές και τις υποχρεώσεις του
3) Του εξασφαλίζει χορηγίες
4) Του ζητεί να υπογράψει ότι:
a) Δεν θα ασκεί πολεμική κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας γιατί αυτή είναι χρήσιμο ανάχωμα έναντι της Ρωσίας
β) Του ζητεί να αναλάβει τις οικονομικές υποχρεώσεις που είχε υπογράψει ο Βρετανικός Αρμοστής προς την Ιονική Τράπεζα, προς τον Αυστριακό κλάδο της εταιρείας Loyd, προς την εταιρεία υγραερίου της Μάλτας και άλλους δικαιούχους
γ) Του ζητεί να υπογράψει τη συνταξιοδότηση Βρετανών αξιωματούχων της Ιόνιας Πολιτείας αφού αυτή η περιοχή επρόκειτο να ενσωματωθεί στο Ελληνικό κράτος.
Με αυτές τις προϋποθέσεις η Βρετανική Πολιτική προωθούσε την ένωση. Με το κλείσιμο των ριζοσπαστικών εφημερίδων και τη πεντάχρονη εξορία (Οκτ. 1851 - Φεβ. 1857) των ηγετών Ηλία Ζερβού-Ιακωβάτου και Ιωσήφ Μομφεράτου δημιουργείται στο κόμμα των Ριζοσπαστών σοβαρό κενό ηγεσίας. Το κέντρο του κινήματος μετατοπίζεται από τη Κεφαλονιά στη Ζάκυνθο με την ανάδειξη και προώθηση του Κων/νου Λομβαρδού. Ο τελευταίος αλλοίωσε τα ριζοσπαστικά οράματα και αφυδάτωσε τα αιτήματα της Ένωσης.
Το 1858 το κόμμα των Ριζοσπαστών διασπάται σε Ενωτικούς και Αληθείς. Οι Αληθείς Ριζοσπάστες υπό τους Κεφαλλήνες Ηλία Ζερβό Ιακωβάτο και Ιωσήφ Μομφεράτο μένουν πιστοί στις δημοκρατικές και κοινωνικές αρχές του Ριζοσπαστισμού. Οι Ενωτικοί Ριζοσπάστες υπό τον Ζακυνθινό Κων/νο Λομβάρδο εμφανίζονται ρεαλιστές και συμβιβασμένοι με την ιδέα της Ένωσης άνευ άλλου όρου και κοινωνικού περιεχομένου.
Ο Ριζοσπαστισμός υπήρξε κίνημα εθνικοαπελευθερωτικό και αστικοδημοκρατικό. Ο λόγος των Ριζοσπαστών φαίνεται επηρεασμένος από τη Γαλλική Φεβρουαρινή Επανάσταση του 1848, την ουτοπιστική σοσιαλιστική ιδεολογία του Saint-Simon, τις καινοκτημονικές θεωρίες του Proudhon και τις θέσεις του Ιταλού πολιτικού και στοχαστή του Risorgimento, του Mazzini. Το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας το συνδύαζε με εκείνο της λειτουργίας δημοκρατικού πολιτεύματος. Γι' αυτό και ενέτασσε τον αγώνα για την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα στο παραπάνω πλαίσιο αιτημάτων και διεκδικήσεων. Διαφορετικά, θεωρούσε την Ένωση κήρυγμα μονομερές και αντιπατριωτικών, που εξυπηρετούσε μόνο τα συμφέροντα της Αγγλικής πολιτικής και διπλωματίας. Ακριβώς εδώ βρίσκεται το κύριο σημείο της διαφωνίας, της ρήξης και της διάσπασης του Ριζοσπαστικού κινήματος, αυτό ήταν το πεδίο του εσωτερικού αγώνα του Ριζοσπαστισμού.
Αποτέλεσμα αυτής της διάσπασης είναι το σημαντικότατο γεγονός της συνειδητής απουσίας του Προέδρου και του Αντιπροέδρου της 12ης Ιονίου Βουλής από το σώμα της τελευταίας, 13ης Ιονίου Βουλής. Πρόεδρος στη 12η Βουλή ο Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος, Αντιπρόεδρος ο Ιωσήφ Μομφεράτος, Αληθείς Ριζοσπάστες και οι δύο, αγνοί αγωνιστές, αγνοί πατριώτες, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στις κυρωτικές εργασίες τις 13ης Βουλής.
Αξίζει να αναφερθεί πως μετά την Ένωση, μεταρρυθμιστές και Προστασιανοί εμφανίσθηκαν σχεδόν όλοι ως Ριζοσπάστες. Οι σοβαρότεροι Μεταρρυθμιστές προσχώρησαν στο κόμμα των Αληθών Ριζοσπαστών και οι Προστασιανοί και οι ελάσσονες Μεταρρυθμιστές στο κόμμα των Ενωτικών Ριζοσπαστών.
Αναμφίβολα βέβαια η Ένωση είχε πολλές θετικές παρενέργειες. Οι Ριζοσπάστες, παρά τις μετά το 1858 διαφορές τους, θα έφερναν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ένα νέο πολιτικό πνεύμα. Η εξαντλητική αντιπαράθεση επιχειρημάτων μεταξύ Ριζοσπαστών και Μεταρρυθμιστών και αργότερα μεταξύ Αληθών και Ενωτικών στο πλαίσιο των συνεδριάσεων της Ιονίου Βουλής, αλλά και στο πλαίσιο της πλούσιας αρθρογραφίας στον πλούσιο τότε Επτανησιακό Τύπο, διαμόρθωσε μια παρακαταθήκη ιδεών που θα μετεκενώνονταν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Άλλωστε τα πρώτα βήματα του κοινωνισμού στην Ελλάδα συνδέονται με ονόματα Επτανησίων (Πανάς, Χοϊδας, Δρακούλης, Αντύπας).
Η Ένωση αποτέλεσε την πρώτη ικανοποίηση, έστω φαινομενικά, της πολιτικής της μεγάλης ιδέας. Παράλληλα οι Επτανήσιοι έφεραν μαζί τους στην ελλαδική κοινωνία μια πνευματική παράδοση, που εκφράζεται με ονόματα όπως ο Σπ. Ζαμπέλιος, ο Πέτρος Βράϊλας Αρμένης, ο Παύλος Καλλιγάς και άλλοι. Έφεραν επίσης μια λαμπρή και επιβλητική ποιητική κληρονομιά (με κορυφαίο όνομα το Σολωμό) και ώριμο το αίτημα για αναγνώριση της δημοτικής γλώσσας ως μέσου σκέψης και έκφρασης των Νεοελλήνων.
Σε κάθε ιστορική περίοδο φαίνεται να δικαιώνονται διαφορετικές συμπεριφορές και δράσεις. Δεν μπορούμε να αποφαινόμαστε οριστικώς και διαπαντός επί του ποιος σε όλη αυτή τη περίοδο είχε δίκιο. Η αγωνιστικότητα και η αγνότητα των Αληθών Ριζοσπαστών, που αρνηθέντες αξιώματα πέθαναν κάποτε εν απολύτω αξιοπρέπεια και σιωπή (και ένιοι εξ αυτών, όπως ο Μομφεράτος, εν απολύτων πενία); η αγωνιστικότητα και ο πραγματισμός των Ενωτικών Ριζοσπαστών, που άρπαξαν την ευκαιρία της Ένωσης και οδήγησαν τα Επτάνησα στη Μεγάλη πατρίδα; ο σοβαρός σκεπτικισμός των Μεταρρυθμιστών, με την πνευματική προσθήκη ενός Βράϊλα-Αρμένη, ενός Κάλβου και πολλών άλλων φωτισμένων μυαλών, που πάσχιζαν για την ευρύτερη παιδεία; η με αυταπάρνηση διεκδικητικότητα άλλων σεβάσμιων προσωπικοτήτων, όπως του Μητροπολίτη Κέρκυρας Αθανασίου; ή ο τυχοδιωκτικός καιροσκοπισμός των Προστασιανών-Καταχθονίων; Noμίζω ότι την 21η Μαΐου, αφήνοντας έξω τους τελευταίους, πρέπει να τιμήσουμε όλους τους υπολοίπους.
Σίγουρα πάντως όλοι αυτοί οι αγωνιστές δεν θα ΄θελαν διθυράμβους και επαίνους γι΄αυτούς που άλλωστε δεν άκουσαν ποτέ όσο ζούσαν-. Θα ΄θελαν να δούμε μέσα από τη δική τους εμπειρία και τα δικά τους λάθη, τη σημερινή μας ζωή και τα προγράμματά μας για το μέλλον. Πιθανόν να μας επισήμαναν: Προσοχή στην ανάγνωση της ιστορίας. Η ιστορία δεν μπορεί να είναι ένας ωραιοποιημένος μύθος. Η ιστορία πρέπει να ενσωματώνει τη πραγματικότητα κι όχι μόνο τις ηρωικές πράξεις, αλλά και τις προδοσίες, τα πισωγυρίσματα, τις μικρότητες, τους συμβιβασμούς, τις προσωπικές φιλοδοξίες, τη χειραγώγηση των λαών και πάνω απ΄όλα τους ύπουλους χειρισμούς του διεθνούς παράγοντα. Μια παραποιημένη ιστορία είναι η χειρότερη παγίδα για τη χειραγώγηση της νεότερης γενιάς, γιατί φυλακίζει την Ελευθερία.
Ολοκληρώνοντας αυτές τις σκέψεις νομίζω πως και εμείς με τη σειρά μας οφείλουμε να αποταθούμε σ΄αυτούς και να τους πούμε: Κατανοούμε τον πόνο σας και την απογοήτευσή σας. Ειδικά οι Ριζοσπάστες έφυγαν από τη ζωή με τη πεποίθηση ότι ο Ριζοσπαστισμός ηττήθηκε στην Ελλάδα. Στο νεκροταφείο στο Δράπανο, πάνω από το τάφο του Ηλία ζερβού-Ιακωβάτου είναι τούτα εδώ τα λόγια γραμμένα: Μόχθους πολλούς και πλείστε θυσίας υποστάς υπέρ πατρίδος συνενεγκών. Αντί των οποίων, μόνον τας αδικίας και τας πικρίας του κόσμου συλλέξας, κείμαι ενταύθα. Ο Ρόκκος Χοϊδας πεθαίνει μέσα στις φυλακές το 1890 για εξύβριση του Βασιλέως. Παρά το γεγονός ότι ήταν ασθενής, δεν δέχθηκε να αποφυλακισθεί υπό τον όρο ότι θα ζητούσε συγνώμη. Το 1896 ο δημοσιογράφος, ποιητής και διεισδυτικός παρατηρητής, ο Παναγιώτης Πανάς αυτοκτονεί στο ξενοδοχείο των Ξένων στο Πειραιά, πενής, ασθενής και παραγκωνισμένος. Το 1907 ο Μαρίνος Αντύπας, δολοφονείται στο Κιλελέρ.
Σ΄όλους αυτούς οφείλουμε να πούμε πως ο Ριζοσπαστισμός δεν ηττήθηκε. Μπορεί οι εξελίξεις να ήταν τέτοιες που οι στόχοι που οι ίδιοι είχαν βάλει να μην υλοποιήθηκαν, όμως η ιδέα του Ριζοσπαστισμού πέρασε μέσα στο πετσί μας. Ακόμα και σήμερα στις καθημερινές πράξεις των Ελλήνων, κάποτε εδώ, κάποτε εκεί ξεπηδούν ιδέες και εξάρσεις που ναι απόηχοι του δικού τους ριζοσπαστισμού. Και εμείς οι Επτανήσιοι, σαν γνήσιοι απόγονοί τους, αποτίνοντας φόρο τιμής αυτούς, θέλουμε να τους πούμε ότι έχουμε την ίδια αποφασιστικότητα που είχαν αυτοί, έχουμε την ίδια αγωνιστικότητα με τη δική τους και με τις ίδιες ριζοσπαστικές ιδέες είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε μπροστά για μια καλύτερη πατρίδα, για μια πατρίδα ελεύθερη, με κοινωνική δικαιοσύνη, για τη πρόοδο και τη προκοπή της Επτανήσου μας!
Φίλιππος Π. Βουκελάτος.
Βιβλιογραφία 1.Κώστας Βέργος. Το Επτανησιακό εθνικό κίνημα και τα ευρωπαϊκά εθνικά κινήματα. http://www.syn.gr/
2.Zαμιτ Λ.,’’Η οικονομία της Επτανήσου επί Αγγλικής Προστασίας’’, Κέρκυρα, Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών, 1981.
3.Ζερβός-Ιακωβάτος Η., ‘’Επτανησιακός Ριζοσπαστισμός’’, Αθήνα, Σπύρος Μυλωνάς, 1964 [1850].
4.Κούκου Ε., 1985, ‘’Ιστορία των Επτανήσων από το 1797 μέχρι την Αγγλοκρατία’’. Αθήνα. Παπαδήμα, 1985.
5.Λιάκος Α., ‘’Η Ιταλική Ενοποίηση και η Μεγάλη Ιδέα 1859-1862’’, Αθήνα, Θεμέλιο, 1985. 6.Μοσχονά Π., ‘’Το Ιόνιο Κράτος 1815-1864’’, Αθήνα, Κέντρο Μελετών Ιονίου, 1997. 7.Μοσχονάς Ν., ‘’Το Ιόνιο Κράτος και οι Αγώνες των Επτανησίων στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους΄΄, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών.
8.Μοσχόπουλος Γ.Ν.,’’ Ιστορία του Νέου Ελληνικού Κράτους’’, Αθήνα, Χριστάκης, 1988. 9.Πανάς π., ‘’Βιογραφία Ιωσήφ Μομφεράτου’’, Αθήνα, Ζακυνθινός-Λυκιαρδόπουλος-Δρακονταειδής, 1988.
10.Marx K., 1858,’’To πρόβλημα των Ιονίων Νήσων’’(1858), στο K. Marx, K. Fr. Engels, Fr., ‘’ Η Ελλάδα η Τουρκία και το Ανατολικό Ζήτημα (1846-1890)’’, μετ.-επιμ. Παναγιώτης Κονδύλης, Αθήνα, Γνώση 1958.
11.Γεράσιμος Δ. Αρσένης. ‘’Τι θα έλεγαν οι Ριζοσπάστες Σήμερα’’. Ομιλία σε εκδήλωση της Αδελφότητας Κεφαλλήνιων και Ιθακήσιων Πειραιά, 22/5/03.
12.Πέτρος Πετράτος. Ηλεκτρονικό άρθρο για το Ριζοσπαστισμό. http://www.reporto.gr/ 13.Φ.Κ. Βώρος. Διπλωματικό Παρασκήνιο κατά την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα (1864). http://www.voros.gr/
14.Kώστας Βέργος. Επτάνησα και Ευρώπη. http://www.syn.gr/ 15.Editorial. 21 Μαΐου 2003…139 χρόνια μετά… Kefalonia.net.gr
Στις 16 Μαΐου 1864 ο απεσταλμένος του Βασιλείου της Ελλάδας Θρασύβουλος Ζαΐμης παρέλαβε από το τελευταίο άγγλο Αρμοστή Στορξ, τα ερειπωμένα φρούρια της Κέρκυρας και στις 21 Μαΐου 1864 έγινε η επίσημη παράδοση των νησιών μας. Τη μέρα αυτή τα νησιά του Ιονίου γίνονται τμήμα του Ελληνικού κράτους και όλοι γιορτάζουν, ενώ υποστέλλεται η Αγγλική σημαία, ανυψώνεται η Ελληνική και συγχρόνως αποχωρούν οι Αγγλικές αρχές κατοχής. Από τους ξέφρενους όμως πανηγυρισμούς του ανυποψίαστου κόσμου, απουσιάζουν οι κορυφαίοι ηγέτες και μάρτυρες του ριζοσπαστικού αγώνα, ο Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος και ο Ιωσήφ Μομφεράτος. Απουσιάζουν συνειδητά και προκλητικά. Ο ένας μένει κλεισμένος στο σπίτι του, αρνούμενος να συμμερισθεί αυτό το εθνικό μεθύσι για να αυτοσυγκεντρωθεί και ο άλλος παρακολουθεί τις εκδηλώσεις πίσω από μια μισόκλειστη γρίλια με τη καρδιά σφιγμένη. Γιατί; Tί είχε συμβεί;
To 1809 η Βρετανία κατέλαβε τη Ζάκυνθο και τη Κεφαλονιά. Μετά το συνέδριο της Βιέννης (1815), με την ειδική συνθήκη των Παρισίων (24 Νοεμβρίου 1815), η Βρετανία ανέλαβε τη προστασία των Επτανήσων. Η συνθήκη προέβλεπε τη προστασία ενός Ελεύθερου και Ανεξάρτητου κράτους, του κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών των Ιονίων Νήσων. Αυτό ουδόλως ετηρήθη από τη Μ. Βρετανία. Η προστασία εξετράπη αμέσως και επισήμως, δια του αντιδραστικού συντάγματος του Μαίτλαντ του 1817, σε ανοικτή και όλως βίαιης επικυριαρχία. Από το παρατήριο αυτό των Επτανήσων η Βρετανία:
α) Εποπτεύει όλη την οικονομική κίνηση στο Αιγαίο,
β) Παρεμβαίνει στις σχέσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τους υπηκόους της,
γ) στην αρχή της Ελληνικής Επανάστασης αντιπράττει προς τους Έλληνες, ύστερα συμπράττει για να προωθεί αγγλόφιλα αισθήματα και ληστρικά δάνεια.
Μέσα σ΄αυτό το κλίμα και με αυτό το πνεύμα οι Άγγλοι οργάνωσαν την Ιόνιο πολιτεία. Όταν άρχιζε μέσα σε δύσκολες περιστάσεις τη σταδιοδρομία του το Ελληνικό κράτος (1832) και διαμορφώνονταν των Ελλήνων η μεγάλη Ιδέα (1844), εύλογο αυτό ήταν να ασκεί έλξη προς τους Επτανήσιους, αφού μάλιστα πολλοί Επτανήσιοι πρωτοστατούσαν στην οικοδόμηση του Νέου Ελληνικού κράτους (Καποδίστριας, Μεταξάς). Έτσι σταδιακά άρχισε να διαμορφώνεται το αίτημα για Ένωση με την ευρύτερη ελληνική πατρίδα. Το αίτημα αυτό κατά τη δεκαετία του 1840 έπαιρνε ολοένα ευρύτερο περιεχόμενο (κοινωνικό, πολιτικό, εθνικό) και μαχητική έκφραση (μαχητικές εκδηλώσεις του Σταυρού (ΣΕΠ 1948), εξέγερση της Σκάλας (1849)).
Τότε διαμορφώθηκαν στα Ιόνια νησιά τρία κόμματα ή πολιτικά μορφώματα:
1) Oι Προστασιανοί. Ευγενείς και άλλοι που εξαρτούσαν τα ενδιαφέροντα και τα συμφέροντα τους από την αγγλική παρουσία.
2) Οι Μεταρρυθμιστές. Κόμμα που προέβαλε την ανάγκη μεταρρύθμισης του Συντάγματος του 1817, που τόνιζε την ανάγκη ανόδου του μορφωτικού επιπέδου των Επτανησίων και μετέθετε την Ένωση στο απώτερο μέλλον.
3) Οι Ριζοσπάστες. Παράταξη η οποία σε αδιαχώριστη ενότητα πρόβαλε τις αρχές της Ελευθερίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης.
Προωθούσαν θαρραλέα και μαχητικά το αίτημα της Ένωσης. Συνδέθηκε με κινήματα και ηγετικές μορφές της Επαναστατικής Ευρώπης και διακήρυξε την ανάγκη ίδρυσης μιας Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας στη βάση της αλληλεγγύης των λαών. Στις 26 Νοεμβρίου του 1850 η κινητοποίηση είχε φθάσει στη κορύφωσή της. Ήταν μια αξέχαστη στιγμή στους αγώνες του Επτανησώτικού λαού όταν ο Ριζοσπάστης βουλευτής Ιωάννης Δετοράτος-Τυπάλδος, σε μια ενθουσιώδη Βουλή, προτείνει το ψήφισμα για την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα. Το ψήφισμα έλεγε:<< Επειδή η Ανεξαρτησία, η Κυριαρχία και η Εθνικότης εκάστου λαού είναι δικαιώματα φυσικά και απαράγραπτα διακηρύττει ότι η ομόθυμος, στερεά και αμετάτρεπτος θέληση του Επτανησιακού λαού, είναι η ανάκτηση της ανεξαρτησίας τους και η ένωση αυτού με το λοιπό Έθνος του, την απελευθερωμένη Ελλάδα>>. Το ψήφισμα αυτό υπέγραψαν οι: Γεράσιμος Λιβαδάς, Ναδάλης Δομενεγίνης, Γεώργιος Τυπάλδος, Φραγκίσκος Δομενεγίνης, Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος, Ιωσήφ Μομφεράτος, Τηλέμαχος Παϊζης, Ιωάννης Τυπάλδος, Άγγελος Σιγούρος-Δεσύλλας, Στ. Πυλαρινός, Χριστόδουλος Τοφάνης.
Η προστάτρια δύναμη θορυβημένη αντέδρασε άμεσα. Χρησιμοποίησε όπλα, κατέφυγε σε διώξεις, καταδίκες, απαγχονισμούς, εξορίες, εκλογικές νοθείες. Κατέβαλε κάθε προσπάθεια να περιορίσει και να ελέγξει την εξάπλωση του Ριζοσπαστισμού. Επιδίωξε να αποκεφαλίσει το κίνημα, να τρομοκρατήσει το λαό, να σκορπίσει τη σύγχυση. Παράλληλα, μετά το κριμαϊκό πόλεμο (1854-1857), η βρετανική διπλωματία άρχισε να μελετά άλλους τρόπους υπεράσπισης των συμφερόντων της στον Ελλαδικό και μεσογειακό χώρο, και γενικά λειτούργησε περίπου ως εξής:Ένωση θέλετε; Ένωση θα έχετε!! Απλά θα υποβάλλεται ικετήριες επιστολές προς τη Βασίλισσά μας και εμείς αντί να έχουμε βάση ελέγχου της μεσογείου τη Κέρκυρα, μπορούμε να μετακομίσουμε στην Αθήνα. Αρκεί εσείς οι Επτανήσιοι και οι λοιποί Έλληνες, να εκλέξετε για Βασιλιά άτομο αρεστό σε μας, που θα δείξει κατανόηση στις επιδιώξεις μας.
Συγκεκριμένα η Βρετανική διπλωματία την εποχή εκείνη:
1) Aναζητεί πρόσωπο αρεστό για το Βασιλικό θρόνο στην Ελλάδα μετά την έξωση του Όθωνα (1862)
2) Διαπραγματεύεται με τους κηδεμόνες του νέου υποψηφίου τις απολαβές και τις υποχρεώσεις του
3) Του εξασφαλίζει χορηγίες
4) Του ζητεί να υπογράψει ότι:
a) Δεν θα ασκεί πολεμική κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας γιατί αυτή είναι χρήσιμο ανάχωμα έναντι της Ρωσίας
β) Του ζητεί να αναλάβει τις οικονομικές υποχρεώσεις που είχε υπογράψει ο Βρετανικός Αρμοστής προς την Ιονική Τράπεζα, προς τον Αυστριακό κλάδο της εταιρείας Loyd, προς την εταιρεία υγραερίου της Μάλτας και άλλους δικαιούχους
γ) Του ζητεί να υπογράψει τη συνταξιοδότηση Βρετανών αξιωματούχων της Ιόνιας Πολιτείας αφού αυτή η περιοχή επρόκειτο να ενσωματωθεί στο Ελληνικό κράτος.
Με αυτές τις προϋποθέσεις η Βρετανική Πολιτική προωθούσε την ένωση. Με το κλείσιμο των ριζοσπαστικών εφημερίδων και τη πεντάχρονη εξορία (Οκτ. 1851 - Φεβ. 1857) των ηγετών Ηλία Ζερβού-Ιακωβάτου και Ιωσήφ Μομφεράτου δημιουργείται στο κόμμα των Ριζοσπαστών σοβαρό κενό ηγεσίας. Το κέντρο του κινήματος μετατοπίζεται από τη Κεφαλονιά στη Ζάκυνθο με την ανάδειξη και προώθηση του Κων/νου Λομβαρδού. Ο τελευταίος αλλοίωσε τα ριζοσπαστικά οράματα και αφυδάτωσε τα αιτήματα της Ένωσης.
Το 1858 το κόμμα των Ριζοσπαστών διασπάται σε Ενωτικούς και Αληθείς. Οι Αληθείς Ριζοσπάστες υπό τους Κεφαλλήνες Ηλία Ζερβό Ιακωβάτο και Ιωσήφ Μομφεράτο μένουν πιστοί στις δημοκρατικές και κοινωνικές αρχές του Ριζοσπαστισμού. Οι Ενωτικοί Ριζοσπάστες υπό τον Ζακυνθινό Κων/νο Λομβάρδο εμφανίζονται ρεαλιστές και συμβιβασμένοι με την ιδέα της Ένωσης άνευ άλλου όρου και κοινωνικού περιεχομένου.
Ο Ριζοσπαστισμός υπήρξε κίνημα εθνικοαπελευθερωτικό και αστικοδημοκρατικό. Ο λόγος των Ριζοσπαστών φαίνεται επηρεασμένος από τη Γαλλική Φεβρουαρινή Επανάσταση του 1848, την ουτοπιστική σοσιαλιστική ιδεολογία του Saint-Simon, τις καινοκτημονικές θεωρίες του Proudhon και τις θέσεις του Ιταλού πολιτικού και στοχαστή του Risorgimento, του Mazzini. Το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας το συνδύαζε με εκείνο της λειτουργίας δημοκρατικού πολιτεύματος. Γι' αυτό και ενέτασσε τον αγώνα για την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα στο παραπάνω πλαίσιο αιτημάτων και διεκδικήσεων. Διαφορετικά, θεωρούσε την Ένωση κήρυγμα μονομερές και αντιπατριωτικών, που εξυπηρετούσε μόνο τα συμφέροντα της Αγγλικής πολιτικής και διπλωματίας. Ακριβώς εδώ βρίσκεται το κύριο σημείο της διαφωνίας, της ρήξης και της διάσπασης του Ριζοσπαστικού κινήματος, αυτό ήταν το πεδίο του εσωτερικού αγώνα του Ριζοσπαστισμού.
Αποτέλεσμα αυτής της διάσπασης είναι το σημαντικότατο γεγονός της συνειδητής απουσίας του Προέδρου και του Αντιπροέδρου της 12ης Ιονίου Βουλής από το σώμα της τελευταίας, 13ης Ιονίου Βουλής. Πρόεδρος στη 12η Βουλή ο Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος, Αντιπρόεδρος ο Ιωσήφ Μομφεράτος, Αληθείς Ριζοσπάστες και οι δύο, αγνοί αγωνιστές, αγνοί πατριώτες, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στις κυρωτικές εργασίες τις 13ης Βουλής.
Αξίζει να αναφερθεί πως μετά την Ένωση, μεταρρυθμιστές και Προστασιανοί εμφανίσθηκαν σχεδόν όλοι ως Ριζοσπάστες. Οι σοβαρότεροι Μεταρρυθμιστές προσχώρησαν στο κόμμα των Αληθών Ριζοσπαστών και οι Προστασιανοί και οι ελάσσονες Μεταρρυθμιστές στο κόμμα των Ενωτικών Ριζοσπαστών.
Αναμφίβολα βέβαια η Ένωση είχε πολλές θετικές παρενέργειες. Οι Ριζοσπάστες, παρά τις μετά το 1858 διαφορές τους, θα έφερναν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ένα νέο πολιτικό πνεύμα. Η εξαντλητική αντιπαράθεση επιχειρημάτων μεταξύ Ριζοσπαστών και Μεταρρυθμιστών και αργότερα μεταξύ Αληθών και Ενωτικών στο πλαίσιο των συνεδριάσεων της Ιονίου Βουλής, αλλά και στο πλαίσιο της πλούσιας αρθρογραφίας στον πλούσιο τότε Επτανησιακό Τύπο, διαμόρθωσε μια παρακαταθήκη ιδεών που θα μετεκενώνονταν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Άλλωστε τα πρώτα βήματα του κοινωνισμού στην Ελλάδα συνδέονται με ονόματα Επτανησίων (Πανάς, Χοϊδας, Δρακούλης, Αντύπας).
Η Ένωση αποτέλεσε την πρώτη ικανοποίηση, έστω φαινομενικά, της πολιτικής της μεγάλης ιδέας. Παράλληλα οι Επτανήσιοι έφεραν μαζί τους στην ελλαδική κοινωνία μια πνευματική παράδοση, που εκφράζεται με ονόματα όπως ο Σπ. Ζαμπέλιος, ο Πέτρος Βράϊλας Αρμένης, ο Παύλος Καλλιγάς και άλλοι. Έφεραν επίσης μια λαμπρή και επιβλητική ποιητική κληρονομιά (με κορυφαίο όνομα το Σολωμό) και ώριμο το αίτημα για αναγνώριση της δημοτικής γλώσσας ως μέσου σκέψης και έκφρασης των Νεοελλήνων.
Σε κάθε ιστορική περίοδο φαίνεται να δικαιώνονται διαφορετικές συμπεριφορές και δράσεις. Δεν μπορούμε να αποφαινόμαστε οριστικώς και διαπαντός επί του ποιος σε όλη αυτή τη περίοδο είχε δίκιο. Η αγωνιστικότητα και η αγνότητα των Αληθών Ριζοσπαστών, που αρνηθέντες αξιώματα πέθαναν κάποτε εν απολύτω αξιοπρέπεια και σιωπή (και ένιοι εξ αυτών, όπως ο Μομφεράτος, εν απολύτων πενία); η αγωνιστικότητα και ο πραγματισμός των Ενωτικών Ριζοσπαστών, που άρπαξαν την ευκαιρία της Ένωσης και οδήγησαν τα Επτάνησα στη Μεγάλη πατρίδα; ο σοβαρός σκεπτικισμός των Μεταρρυθμιστών, με την πνευματική προσθήκη ενός Βράϊλα-Αρμένη, ενός Κάλβου και πολλών άλλων φωτισμένων μυαλών, που πάσχιζαν για την ευρύτερη παιδεία; η με αυταπάρνηση διεκδικητικότητα άλλων σεβάσμιων προσωπικοτήτων, όπως του Μητροπολίτη Κέρκυρας Αθανασίου; ή ο τυχοδιωκτικός καιροσκοπισμός των Προστασιανών-Καταχθονίων; Noμίζω ότι την 21η Μαΐου, αφήνοντας έξω τους τελευταίους, πρέπει να τιμήσουμε όλους τους υπολοίπους.
Σίγουρα πάντως όλοι αυτοί οι αγωνιστές δεν θα ΄θελαν διθυράμβους και επαίνους γι΄αυτούς που άλλωστε δεν άκουσαν ποτέ όσο ζούσαν-. Θα ΄θελαν να δούμε μέσα από τη δική τους εμπειρία και τα δικά τους λάθη, τη σημερινή μας ζωή και τα προγράμματά μας για το μέλλον. Πιθανόν να μας επισήμαναν: Προσοχή στην ανάγνωση της ιστορίας. Η ιστορία δεν μπορεί να είναι ένας ωραιοποιημένος μύθος. Η ιστορία πρέπει να ενσωματώνει τη πραγματικότητα κι όχι μόνο τις ηρωικές πράξεις, αλλά και τις προδοσίες, τα πισωγυρίσματα, τις μικρότητες, τους συμβιβασμούς, τις προσωπικές φιλοδοξίες, τη χειραγώγηση των λαών και πάνω απ΄όλα τους ύπουλους χειρισμούς του διεθνούς παράγοντα. Μια παραποιημένη ιστορία είναι η χειρότερη παγίδα για τη χειραγώγηση της νεότερης γενιάς, γιατί φυλακίζει την Ελευθερία.
Ολοκληρώνοντας αυτές τις σκέψεις νομίζω πως και εμείς με τη σειρά μας οφείλουμε να αποταθούμε σ΄αυτούς και να τους πούμε: Κατανοούμε τον πόνο σας και την απογοήτευσή σας. Ειδικά οι Ριζοσπάστες έφυγαν από τη ζωή με τη πεποίθηση ότι ο Ριζοσπαστισμός ηττήθηκε στην Ελλάδα. Στο νεκροταφείο στο Δράπανο, πάνω από το τάφο του Ηλία ζερβού-Ιακωβάτου είναι τούτα εδώ τα λόγια γραμμένα: Μόχθους πολλούς και πλείστε θυσίας υποστάς υπέρ πατρίδος συνενεγκών. Αντί των οποίων, μόνον τας αδικίας και τας πικρίας του κόσμου συλλέξας, κείμαι ενταύθα. Ο Ρόκκος Χοϊδας πεθαίνει μέσα στις φυλακές το 1890 για εξύβριση του Βασιλέως. Παρά το γεγονός ότι ήταν ασθενής, δεν δέχθηκε να αποφυλακισθεί υπό τον όρο ότι θα ζητούσε συγνώμη. Το 1896 ο δημοσιογράφος, ποιητής και διεισδυτικός παρατηρητής, ο Παναγιώτης Πανάς αυτοκτονεί στο ξενοδοχείο των Ξένων στο Πειραιά, πενής, ασθενής και παραγκωνισμένος. Το 1907 ο Μαρίνος Αντύπας, δολοφονείται στο Κιλελέρ.
Σ΄όλους αυτούς οφείλουμε να πούμε πως ο Ριζοσπαστισμός δεν ηττήθηκε. Μπορεί οι εξελίξεις να ήταν τέτοιες που οι στόχοι που οι ίδιοι είχαν βάλει να μην υλοποιήθηκαν, όμως η ιδέα του Ριζοσπαστισμού πέρασε μέσα στο πετσί μας. Ακόμα και σήμερα στις καθημερινές πράξεις των Ελλήνων, κάποτε εδώ, κάποτε εκεί ξεπηδούν ιδέες και εξάρσεις που ναι απόηχοι του δικού τους ριζοσπαστισμού. Και εμείς οι Επτανήσιοι, σαν γνήσιοι απόγονοί τους, αποτίνοντας φόρο τιμής αυτούς, θέλουμε να τους πούμε ότι έχουμε την ίδια αποφασιστικότητα που είχαν αυτοί, έχουμε την ίδια αγωνιστικότητα με τη δική τους και με τις ίδιες ριζοσπαστικές ιδέες είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε μπροστά για μια καλύτερη πατρίδα, για μια πατρίδα ελεύθερη, με κοινωνική δικαιοσύνη, για τη πρόοδο και τη προκοπή της Επτανήσου μας!
Φίλιππος Π. Βουκελάτος.
Βιβλιογραφία 1.Κώστας Βέργος. Το Επτανησιακό εθνικό κίνημα και τα ευρωπαϊκά εθνικά κινήματα. http://www.syn.gr/
2.Zαμιτ Λ.,’’Η οικονομία της Επτανήσου επί Αγγλικής Προστασίας’’, Κέρκυρα, Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών, 1981.
3.Ζερβός-Ιακωβάτος Η., ‘’Επτανησιακός Ριζοσπαστισμός’’, Αθήνα, Σπύρος Μυλωνάς, 1964 [1850].
4.Κούκου Ε., 1985, ‘’Ιστορία των Επτανήσων από το 1797 μέχρι την Αγγλοκρατία’’. Αθήνα. Παπαδήμα, 1985.
5.Λιάκος Α., ‘’Η Ιταλική Ενοποίηση και η Μεγάλη Ιδέα 1859-1862’’, Αθήνα, Θεμέλιο, 1985. 6.Μοσχονά Π., ‘’Το Ιόνιο Κράτος 1815-1864’’, Αθήνα, Κέντρο Μελετών Ιονίου, 1997. 7.Μοσχονάς Ν., ‘’Το Ιόνιο Κράτος και οι Αγώνες των Επτανησίων στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους΄΄, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών.
8.Μοσχόπουλος Γ.Ν.,’’ Ιστορία του Νέου Ελληνικού Κράτους’’, Αθήνα, Χριστάκης, 1988. 9.Πανάς π., ‘’Βιογραφία Ιωσήφ Μομφεράτου’’, Αθήνα, Ζακυνθινός-Λυκιαρδόπουλος-Δρακονταειδής, 1988.
10.Marx K., 1858,’’To πρόβλημα των Ιονίων Νήσων’’(1858), στο K. Marx, K. Fr. Engels, Fr., ‘’ Η Ελλάδα η Τουρκία και το Ανατολικό Ζήτημα (1846-1890)’’, μετ.-επιμ. Παναγιώτης Κονδύλης, Αθήνα, Γνώση 1958.
11.Γεράσιμος Δ. Αρσένης. ‘’Τι θα έλεγαν οι Ριζοσπάστες Σήμερα’’. Ομιλία σε εκδήλωση της Αδελφότητας Κεφαλλήνιων και Ιθακήσιων Πειραιά, 22/5/03.
12.Πέτρος Πετράτος. Ηλεκτρονικό άρθρο για το Ριζοσπαστισμό. http://www.reporto.gr/ 13.Φ.Κ. Βώρος. Διπλωματικό Παρασκήνιο κατά την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα (1864). http://www.voros.gr/
14.Kώστας Βέργος. Επτάνησα και Ευρώπη. http://www.syn.gr/ 15.Editorial. 21 Μαΐου 2003…139 χρόνια μετά… Kefalonia.net.gr
Τα Επτάνησα.
Τα Επτάνησα είναι νησιωτικό σύμπλεγμα της Ελλάδας στο Ιόνιο Πέλαγος.
Ονομάζονται Επτάνησα από τον αριθμό των μεγαλύτερων νησιών του συμπλέγματος, που είναι (με αλφαβητική σειρά):
Ζάκυνθος
Ιθάκη
Κέρκυρα
Κεφαλλονιά
Κύθηρα
Λευκάδα
Παξοί
Το σύμπλεγμα των Επτανήσων περιλαμβάνει και κάποια μικρότερα νησιά όπως τους Οθωνούς (σύμπλεγμα τριών μικρότερων νησιών), τις Στροφάδες, τα Αντικύθηρα, τον Κάλαμο, το Μεγανήσι, τον Καστό, την Ελαφόνησο, την Ερεικούσσα, τη Ρόδο και άλλα.
Τα Επτάνησα ανήκουν διοικητικά στην περιφέρεια των Ιόνιων νησιών, πλην των Κυθήρων, που ανήκουν διοικητικά στην νομαρχία Πειραιά. Η περιφέρεια των Ιόνιων νησιών περιλαμβάνει τους νομούς Ζακύνθου, Κέρκυρας, Κεφαλληνίας και Λευκάδας.
Ονομάζονται Επτάνησα από τον αριθμό των μεγαλύτερων νησιών του συμπλέγματος, που είναι (με αλφαβητική σειρά):
Ζάκυνθος
Ιθάκη
Κέρκυρα
Κεφαλλονιά
Κύθηρα
Λευκάδα
Παξοί
Το σύμπλεγμα των Επτανήσων περιλαμβάνει και κάποια μικρότερα νησιά όπως τους Οθωνούς (σύμπλεγμα τριών μικρότερων νησιών), τις Στροφάδες, τα Αντικύθηρα, τον Κάλαμο, το Μεγανήσι, τον Καστό, την Ελαφόνησο, την Ερεικούσσα, τη Ρόδο και άλλα.
Τα Επτάνησα ανήκουν διοικητικά στην περιφέρεια των Ιόνιων νησιών, πλην των Κυθήρων, που ανήκουν διοικητικά στην νομαρχία Πειραιά. Η περιφέρεια των Ιόνιων νησιών περιλαμβάνει τους νομούς Ζακύνθου, Κέρκυρας, Κεφαλληνίας και Λευκάδας.
To Κόμμα των Ριζοσπαστών
Το Κόμμα των Ριζοσπαστών ήταν Ελληνικό πολιτικό κόμμα στα Επτάνησα και στις Ηνωμένες Πολιτείες των Ιονίων Νήσων και θεωρείται το πρώτο πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε στην Ελλάδα με κομματική δομή.
Το κόμμα των Ριζοσπαστών ιδρύθηκε το 1848 και διαλύθηκε αμέσως μετά την ένωση των Ιόνιων νήσων με την Ελλάδα το 1864 , ήταν ενάντια στην Αγγλική κατοχή των Ιόνιων νήσων και υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα . Η Αγγλία είχε αναλάβει την προστασία του νέου κράτους που δημιουργήθηκε με την Συνθήκη των Παρισίων το 1815 η οποία προέβλεπε την την προστασία του ελευθέρου και ανεξαρτήτου κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών των Ιονίων Νήσων , αλλά αντί για προστασία είχε επιβάλει καθεστώς αποικίας. Το κόμμα των Ριζοσπαστών εναντιωνόταν στην Αγγλική κατοχή με κύριο αίτημα την ένωση.
Οι Ριζοσπάστες με την πολιτική τους καθοδήγηση ξεσήκωναν τον λαό ενάντια στην Βρετανία και υπέρ της ενώσεως. Στις 26 Νοεμβρίου 1850 ο Ριζοσπάστης βουλευτής Ιωάννης Δετοράτος Τυπάλδος σε μια ενθουσιώδη βουλή προτείνει το ψήφισμα για την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα. Το ψήφισμα το υπέγραψαν και οι Γεράσιμος Λιβαδάς, Ναδάλης Δομενεγίνης, Γεώργιος Τυπάλδος, Φραγκίσκος Δομενεγίνης, Ηλίας Ζερβός Ιακωβάτος, Ιωσήφ Μομφεράτος, Τηλέμαχος Παΐζης, Ιωάννης Τυπάλδος, Άγγελος Σιγούρος – Δεσύλλας, Στ. Πυλαρινός, Χριστόδουλος Τοφάνης. Η Βρετανία απάντησε με διωγμούς, συλλήψεις, φυλακίσεις, εξορίες και κλείσιμο των εφημερίδων. Οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές εξορίζονται, ο Ηλίας Ζερβός στα Αντικύθηρα και ο Ιωσήφ Μομφεράτος στην Ερικούσα. Η οργάνωση των Ριζοσπαστών ουσιαστικά διαλύεται , Τότε στον χώρο των ριζοσπαστών εμφανίζετε ο Κωνσταντίνος Λομβάρδος επικεφαλής των νέων Ριζοσπαστών. Ο Λομβάρδος ακολούθησε διαφορετική πολιτική από τους προκατόχους του , και επιζητούσε μόνο την ένωση .
Το 1862 Ηλίας Ζερβός ως Πρόεδρος τότε της Βουλής ανεβαίνει στο βήμα και προτείνει την αναστολή του εθνικού ζητήματος και την ψήφιση διαφόρων βελτιώσεων με τις οποίες θα ανακουφιζόταν ο επτανησιακός λαός , μαζί του τάχτηκε ο Ιωσήφ Μομφεράτος και οι παλιοί ριζοσπάστες ενώ ο Λομβάρδος και νέοι ριζοσπάστες διαφώνησαν με αποτέλεσμα την διάσπαση των ριζοσπαστών σε αληθινούς , ή παλιούς Ριζοσπάστες, (Κόμμα Αληθινών Ριζοσπαστών), που απέβλεπε σε ένωση με την Ελλάδα, ανεξαρτησία και δικαιοσύνη, με αρχηγούς τον Ηλία Ζερβό-Ιακωβάτο και τον Ιωσήφ Μομφεράτο, και σε Κόμμα των Ενωτικών Ριζοσπαστών (Νέοι ριζοσπάστες), ή απλά ενωτικών, που απέβλεπαν απλά και μόνο σε ένωση με την Ελλάδα, με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Λομβάρδο .
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
